( 10 جمادی الاول سال 7هجری قمری)
خسروپرویز فرزند هرمز، فرزند انوشیروان، فرزند قباد ساسانی بیست و سومین پادشاه سلسله ساسانیان بود که از سال 591 تا 626 میلادی بر تخت سلطنت ایران تکیه زد و ترکتازی‌های زیادی نمود. وی در عصر خویش، جنگ‌های خونینی با بهرام چوبین و پس از وی با سپاهیان امپراتوری روم شرقی به راه انداخت.
در عصر وی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به نبوت برانگیخته شد و پس از هجرت آن حضرت از مکه معظمه به مدینه منوره و تشکیل حکومت اسلامی، نامه‌ای از سوی پیامبر صلی الله علیه و آله برای او ارسال گردید ولی وی به نامه رسول خدا صلی الله علیه و آله جسارت و نامه‌رسان را با تحقیر برگردانید و همین امر سبب گردید که رسول خدا صلی الله علیه و آله وی را نفرین کند.
خسروپرویز نامه‌ای به عامل خویش در یمن نوشت و وی را فرمان داد که دو تن از فرماندهان زبده خویش را به حجاز فرستاده و محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله را دستگیر نمایند.
حاکم یمن بنا به دستور خسروپرویز دو تن از فرماندهان خویش را به مدینه اعزام و فرمان دستگیری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را به آنان صادر کرد. هنگامی که آن دو بر پیامبر صلی الله علیه و آله وارد شدند، پیامبر صلی الله علیه و آله به آنان فرمود که دیگر نیازی به این کارها نیست زیرا در شب گذشته شیرویه فرزند خسروپرویز پدرش را کشت و خود بر جای وی به تخت سلطنت تکیه زد.
همان طوری که پیامبر صلی الله علیه و آله از عالم غیب خبر داده بود، قباد معروف به شیرویه با همدستی دولتمردان و فرماندهان عالی‌رتبه ساسانی، پدرش خسروپرویز را از سلطنت خلع و در دهم جمادی الاول سال هفتم و یا نهم قمری، وی را به هلاکت رسانید و به سلطنت بلندمدت وی (از 591 تا 626 میلادی) خاتمه داد و خود بر تخت سلطنت تکیه زد.[۱]
1- نک: جاهلیت و اسلام (علامه یحیی نوری)، ص 27 و ص 212؛ تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 201؛ السیرة النبویة، ج 1، ص 48.
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی