تاریخ وقوع: 4 دی

اذا قالت الملائکه یا مریم ان الله یبشرک بکلمه منه اسمه المسیح عیسى بن مریم وجیها فى الدنیا و الآخره و من المقربین

چـون فـرشـتـگـان گفتند: اى مریم همانا خدا تو را به کلمه اى که نامش مسیح ، عیسى بن مریم است بشارت مى دهد که او در دنیا و آخرت آبرومند و از مقربین درگاه خداست .
حـضـرت عـیـسـى (عـلیـه السـلام ) نـه تـنـها در میان فرقه هاى مختلف مسیحى بلکه نزد تمامى پیروان ادیان ، بویژه مسلمانان از احترام خاصى بر خوردار است و به همین مناسبت میلاد این پیامبر بزرگ عید تمامى پیروان آسمانى است .
در کشور ایران اقلیت مسیحى ، از حقوق مساوى با سایر شهروندان برخوردار مى باشند و در مجلس داراى نماینده هستند.
مـسـیـح (عـلیـه السـلام )، پـیـام مـحـبـت ورزیـدن بـه دیـگـران را بـراى بـشـریـت بـه ارمـغـان آورد، بـه اقـامـه عـدل و نـفـى ظلم ، همت گماشت و دنیاطلبى را مذموم شمرد و خود همواره با فقرا و فرودستان همراه بود و از زیاده طالبان و مستکبران دورى جست ، تا آنـجـا کـه مـتـرفـیـن و عـوام ، دیـن او را مـنـحـصـر بـه رعـایـا وفـقـرا مـى دانـسـتـنـد. حـضـرت مـسیح (علیه السلام ) از پیغمبران بزرگوارى است که اصل وجود و خلقتش تواءم با معجزه و سر انجام زندگیش نیز با معجزه پایان یافت . پیغمبرى که بدون داشتن پدر از مریم متولد شد.
شیخ صدوق (ره ) از رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم ) روایت کرده که فرمود: بهترین زنان بهشت چهار زن هستند. مریم دختر عمران ، خدیجه دخـتـر خـویـلد، فـاطـمـه دخـتـر مـحـمـد و آسـیـه ، هـمـسـر فـرعـون .عـمـران پـدر مـریم از فرزندان حضرت سلیمان و یکى از پیغمبران بنى اسرائیل بوده است . همسر عمران که بنا به مشهور نامش ((حسنه )) را مجددا به یاد فرزند انداخت و با حسرت و اندوه به درگاه خداى تعالى دعا کـرد و نـذر نـمـود کـه اگـر فرزندى پیدا کند او را به خدمتکارى بیت المقدس به معبد بسپارد. خداى تعالى دعاى وى را مستجاب و به شوهرش وحى کرد که ما به تو فرزندى میمون و مبارک خواهیم داد.
((حـسـنـه )) فـکـر مـى کـرد کـه فـرزنـدش پـسـر خـواهـد بـود. امـا بـه هـنـگـام وضـع حـمـل ، مـشـاهـده کرد که نوزادش دختر است و این مساءله همراه با مرگ عمران که پیش از بدنیا آمدن مولود به وقوع پیوسته بود، غم و اندوه ((حسنه )) را افـزون سـاخـت ، زیـرا دخـتـر، شـایـسـتـه بـه خـدمـت مـعـبـد سـپـردن نـبـود. از ایـن رو چـنـانـچـه در سـوره آل عمران آیه 36 آمده از روى حسرت و اندوه رو به درگاه خداى تعالى کرد و عرض نمود:
فلما وضعتها قالت رب انى وضعتها انثى و الله اعلم بما وضعت .
چون فرزند بدنیا آمد از روى حیرت گفت پروردگارا فرزندى که من زائیده ام دختر است و خدا بر آنچه روى داده است داناتر است .
ولى بـاز هم نومید نشد و نام نوزاد را مریم به معناى زن عابد و خدمتکار معبد انتخاب کرد و او را تحت کفالت همسر خواهرش یعنى حضرت زکریا به معبد بیت المقدس سپرد.
مـریـم (عـلیـهـا السلام ) زیر نظر حضرت زکریا دوران کودکى را پشت سر گذاشت و قدم در سنین بلوغ گذارد و گاهگاهى براى رفع نیازمندیهاى زنـانـگـى به خانه زکریا و نزد خاله اش مى رفت . روزى جوان بسیار زیبایى را دید که به طرف او مى آید این جوان زیبا فرشته بزرگ الهى ، جبرئیل امین بود که به صورت تام الخلقه پیش مریم آمده بود تا روح عیسى (علیه السلام ) را در وى بدمد.
مـریـم (عـلیـه السلام ) که تا آن روز در کمال عفت و پاکى زندگى کرده و شب و روز خود را به عبادت و تقوى گذرانده بود به پروردگار خویش پناه برد و از آن جوان خواست تا بلادرنگ از او دور شود.
قالت انى اعوذ بالرحمن منک ان کنت تقیا
در این هنگام فرشته الهى گفت : من فرستاده پروردگار توام و آمده ام پسرى پاکیزه به تو عطا کنم .
قال انما رسول ربک لاهب لک غلاما زکیا
مـریـم که با شنیدن این جمله اطمینان خاطرى پیدا کرد به فکر فرو رفت که چگونه ممکن است زنى بدون تماس با جنس مخالف فرزند دار شود که فرشته الهى قدرت پروردگار تعالى را به او یادآور شد.
حـضـرت مـریـم (عـلیها السلام ) که دید با نداشتن شوهر و تماس نگرفتن با هیچ مردى باردار شده ، از ترس آنکه مردم به او تهمت بزنند خود را بـه کـنارى کشید و دور از کسان خویش به سر مى برد و چون هنگام وضع حمل فرا رسید، به ناچار خود را به تنه درخت خرمائى رسانید و در آنجا نوزاد میمون و مبارک به دنیا آمد.
 

دوران کودکى
حـضـرت عـیـسـى (عـلیـه السـلام ) نـامـش در قرآن کریم همراه با فضیلت و عظمت بسیار ذکر شده و به عنوان ((عبد الله ))، کلمه خدا، روح خدا و تـاءیید شده به روح القدس ، مفتخر شده است . در 45 جاى قرآن نام ((عیسى )) ذکر گردیده و در پانزده جا با لقب ((مسیح )) یاد شده است .
حـضـرت مـریـم ، عـیـسـى را از تـرس "مـیـرودس " پـادشـاه یـهـود بـه مـصـر بـرد و دوازده سـال در آنـجـا بود و با شنیدن خبر مرگ "میرودس " به شام بازگشته و در موطن خود ((ناصره )) اقامت گزیدند تا آن حضرت در همین مکان به نبوت رسید روى همین انتساب به قریه ((ناصره ))، پیروان آن حضرت را نصارى مى گویند.
در سـن سـى سـالگـى نـبـوت خـود را اظـهـار کـرد کـه بـا بـرخـى از انـجـیـلهـاى مـوجـود مـطـابـقـت دارد. امـا در پـاره اى از روایـات اهل بیت (علیهم السلام ) به هفت سالگى رسید خداى تعالى بدو وحى کرد و نبوت و رسالت خویش را اظهار فرمود.
 

معجزات
هـر یـک از پـیـامبران براى اثبات حقانیت رسالت الهى خویش با توجه به شرایط زمانى خود به کارهاى خارق العاده اى دست مى زدند که از قدرت بـشـر عادى خارج بود و تنها به اذن خداوند امکان وقوع داشت . حضرت عیسى (علیه السلام ) نیز معجزات فراوانى داشت که در این جا به برخى از آنها اشاره مى شود.
1- صحبت کردن در گهواره
آن هـنگام که مریم (علیها السلام ) با نوزاد خود به میان مردم بازگشت با تهمت هاى ناروا روبرو شد. مریم طبق دستور خداوند به کودک اشاره کرد که با او گفتگو کنند تا از این طریق پاکدامنى او براى آنان روشن شود.
مردم با تعجب گفتند: چگونه با کودکى که در گهواره است سخن بگوییم ؟
فاشارت الیه قالوا کیف نکلم من فى المهد صبیا.
ناگاه دیدند کودک به سخن آمده ، گفت :
قـال انـى عبد الله اتانى الکتاب و جعلنى نبیا و جعلنى مبارکا این ما کنت و اوصانى بالصلوه و الزکوه ما دمت حیا و برا بوالدتى و لم یجعلنى جبارا شقیا - و السلام على یوم ولدت و یوم اموت و یوم ابعث حیا.
گـفـت : مـن بـنـده خـدایـم . به من کتاب آسمانى و شرف نبوت عطا فرمود و مرا هر کجا باشم مایه برکت و رحمت گردانید و به من سفارش فرمود تا زنـده هـسـتـم بـه عـبـادت و نماز پرداخته و زکات بدهم و به نیکویى با مادر توصیه فرمود و مرا ستمکار و شقى نگردانید و سلام بر حق من به او روزى که بدنیا آمدم و روزى که از جهان بروم و روزى که براى زندگانى آخرت برانگیخته شوم .
2- زنده کردن مردگان و شفاى بیماران صعب العلاج
مـهـمـتـریـن مـعـجزه آن حضرت ، زنده کردن مردگان و شفاى بیمارانى بود که علاج آنها از طریق عادى ممکن نبود و علت آن را امام هشتم (علیه السلام ) ایـنـگـونـه بیان مى فرمایند که خداى تعالى عیسى (علیه السلام ) را وقتى مبعوث کرد که بیماریها در آن زمان بسیار بود و مردم به طبابت احتیاج داشـتـنـد. عـیـسى (علیه السلام ) از همان نمونه معجزه اى آورد که سنخش در نزد اطباى آن زمان نبود. معجزه اى که به اذن خدا مرده را زنده کرده و کور مادرزاد و برص دار را شفا مى داد و بدین ترتیب حجت خود را بر مردم ثابت کرد.
پـسر نوح پیامبر به نام "سام "، حضرت یحى و "عارز" که از دوستان حضرت عیسى (علیه السلام ) بود و همچنین "عزیر" افراد معروفى هستند که تـوسط ایشان زنده شدند. در جلد یکم تفسیر عباشى چنین آمده : که اصحاب حضرت از او خواستند براى آنها مرده را زنده کند. آن حضرت با آنها بر سر قبر پسر نوح پیامبر آمد و گفت : اى "سام " باذن خدا برخیز، قبر شکافته شد. حضرت عیسى سه بار کلام خود را تکرار کرد تا سام بن نوح از قبر بیرون آمد
 

حواریون
پـیـروان یـهـود قبل از آمدن عیسى (علیه السلام ) طبق پیشگوى موسى (علیه السلام ) منتظر مسیح بودند. اما هنگامى که آن حضرت ظهور کرد و منافع دنـیـوى جـمعى از آنان به خطر افتاد جمعیتى محدود گرد او را گرفتند. این عده افرادى پاک بودند که قرآن از آنها به عنوان ((حواریون )) نام برده است .
((حواریون )) جمع ((حوارى )) از ماده ((حور)) به معنى شستن و سفید کردن است و گاهى به هر چیز سفید نیز اطلاق مى شود و از این رو عـرب غـذاهـاى سـفـیـد را ((حـوارى )) مـى گوید و حوریان بهشتى را نیز به همین جهت ((حوریه )) مى گویند. چون سفید پوستند و در احادیث دینى آمده که ، آنها علاوه بر این که قلبى پاک و روحى با صفا داشتند در پاکیزه ساختن و روشن نمودن افکار دیگران و شستشوى مردم از سیاهى و تیرگى گناه کوشش فراوان داشتند.
در باب ششم انجیل متى و لوقى اسامى حواریون چنین آمده است :
1- پطرس 2- اندریاس 3- یعقوب 4- یوحنا 5- فیلویس 6- برتولولما 7- توما 8- متى 9- یعقوب بن حلفا 10- شمعون ملقب به ((عیور)) 11- یهودا برادر یعقوب 12- یهوداى الخریوطى .
حواریون پس از عروج حضرت عیسى (علیه السلام ) مردم را به شریعت آن حضرت دعوت و گروه بسیارى را به دین مسیح در آوردند، تا هر کدام به نحوى به دست امپراطوران و سلاطین و سایر سرکشان بنى اسرائیل به قتل رسیدند.
 

انجیل حضرت
واژه انـجـیـل در لغت بمعناى بشارت و خیر و نیک و مژده است و در اصطلاح مسیحیان نام کتابها و رسائلى است که پس از زمان مسیح به دست حواربین و شاگردان آنها جمع آورى شده و شامل گفتارها و معجزات و تعالیم حضرت عیسى و برخى از احکام است مطابق آیه اى که در سوره مبارکه مائده است ، انجیلى که خداى تعالى به عیسى (علیه السلام ) داد در آن هدایت و نور بود و تصدیق کننده تورات و راهنما و پندى براى مؤ منان بود و طبق آیه اى کـه در سـوره اعـراف اسـت نـام پـیـغـمـبـر اسـلام (صـلى الله عـلیـه و آله و سـلم ) در انـجیل نوشته شده و طبق آیه دیگرى در سوره صف ، حضرت عیسى (علیه السلام ) در آن کتاب ، مسیحیان را به آمدن پیغمبرى پس از خود به نام احمد بشارت داده است .
در مـیـان پـیـروان مسیح ، پس از آن حضرت انجیل ها و رسائل بسیارى تدوین و تنظیم گردید که در قرن چهارم میلادى تعداد آنها به بیش از یکصد و شـصـت عـدد رسـیـد. امـا پـس از آنـکـه "کـنـسـتـانـتـیـن " اول امـپـراطـور روم پـیـرو آیـیـن مـسـیـح گـردیـد، دسـتـور داد انـجـمـنـى از کـشـیـشـهـا تشکیل گردد و از میان همه اناجیل و رساله ها آنچه را با اغراض و سیاست و اهداف خود موافق تشخیص دادند، پذیرفتند و بقیه را مردود دانستند. آنچه را کـلیـسـا مـعـتـبـر و قـانـونـى دانـسـت چـهـار انـجـیـل بـنـام انـجـیـل مـتـى ، انـجـیـل مـرقـس ، انـجـیـل لوقـا و انـجـیـل یـوحـنا است و چهارده رساله نیز از پولس بدان ضمیمه کرده و همه را بنام عهد جدید نامگذارى کرده و انتشار دادند. از میان اناجیلى که کلیسا آنرا مردود دانست انجیل "برنابا" بود که خود از حواریین بزرگ مسیح بود. در قرن شانزدهم میلادى اسقفى بنام "ژامرینو" یک نسخه از آن را که به زبان ایتالیایى بود در کتابخانه پاپ ((اسکوتس )) پنجم بدست آورد و در آستین خود پنهان کرد و در فرصتهاى مناسب آن را با دقت مطالعه ، و در پرتو آن به اسلام هدایت یافت .
انـجـیـل "بـرنابا" خرافاتى که کلیسا در میان مردم رواج داده بود، تخطئه کرده و تصریح مى کند که مسیح کشته و بدار آویخته نشد بلکه یهوداى الخـریـوطـى بـود کـه شـبـیـه او گـردیـد و بـه دارش آویـخـتـنـد. ایـن انـجـیـل عـیـسـى را بـنـده اى از بندگان خدا مى داند، نه خدا و نه پسر خدا. در انـجـیـل "بـرنابا" به آمدن پیغمبر اسلام (صلى الله علیه و آله و سلم ) در چند جا تصریح شده و مردم را به ظهور آن حضرت بشارت داده است . در اوایـل قـرن هـیـجـدهـم یـک نـسـخـه اسپانیولى از انجیل "برنابا" به دست آمد و پس از آن توسط دکتر "منکهوس " به زبان انگلیسى ترجمه شد و در سـال 1908، شخصى به نام دکتر خلیل سعادت آن را به عربى ترجمه کرد و در این اواخر حیدر قلى خان سردار کابلى آن را به فارسى ترجمه کرده است .
 

عروج حضرت مسیح
اذ قـالالله یـا عـیـسـى انـى مـتـوفـیـک و رافـعـک الى و مـطـهـرک مـن الذیـن کـفـروا و جاعل الذین اتبعوک فوق الذین کفروا الى یوم القیامه
وقـتى که خداوند فرمود: اى عیسى همانا من روح تو را قبض نموده و بر آسمان (قرب خود) بالا برم و تو را پاک و منزه از معاشرت و آلایش کافران گردان و پیروان تو را بر کافران تا روز قیامت برترى دهم .

پـیـشـرفـت آئیـن الهـى حـضـرت مـسـیـح (عـلیـه السـلام ) رؤ سـاى یـهـود را مـصـمـم سـاخـت تـا نـقـشـه قـتـل آن حـضـرت را طـرح کـنـنـد بـه امـپـراطـور روم چـنـیـن وانـمـود کـردنـد کـه تـبـلیـغـات عـیـسـى (عـلیـه السـلام ) مـوجـب زوال حـکـومـت و فـروریختن پایه هاى سلطنت خواهد شد. عیسى (علیه السلام ) پس از آگاهى از تصمیم آنها مخفى شد و بیشتر اوقات خود را در جاهاى دور دست مى گذراند. اما یهود در صدد دستگیرى آن حضرت برآمده و براى پیدا کردن و معرفیش ‍ جایزه ها تعیین کردند.
بـنا به دستور خاخام بزرگ یهود دستور توقیف عیسى داده شد یکى از دوازده حوارى با دشمن همکارى و او را دستگیر و به رسم رومیان مصلوب کرده و تاجى از خار به سر عیسى گذاشتند و دست و پاى او را به چوب میخکوب کردند.
آنـــچـــه از نـــظــر اسـلام مـسـلم و قطعى است این است که یهودیان نتوانستند عیسى (علیه السلام ) را دستگیر کنند. بلکه خداى تعالى آن حضرت را به آسـمـان بـرد و شـخـص دیگرى را که شبیه آن حضرت شده بود دستگیر ساخته و بدار آویختند، که بنا بر روایات همان حوارى خائن یعنى "یهوداىالخـریوطى " مى باشد. هر چه فریاد زد که من عیسى نیستم از وى نپذیرفته به دارش آویختند