و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فيها الي رواة حديثنا فانهم حجتي عليكم و انا حجةالله عليهم: ... و اما در رخدادهايي كه پيش مي آيد به راويان حديث ما مراجعه كنيد؛ زيرا آنان حجت من بر شمايند و من حجت خدا بر آنان هستم
حضرت امام جعفر صادق(علیه السلام) فرزند امام محمد باقر(علیه السلام) و از مادری به نام اُمّ فَروَه دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر است. ابوعبداللَّه، ابواسماعیل، ابوموسی از کنیه های آن حضرت و صادق، فاضل، طاهر، صابر و... از القاب آن جناب می باشند.
حضرت سکینه بنت الحسین(علیه السلام) از زنان بزرگ اسلام و نوادهی امام علی(علیه السلام)، در حدود سال 42 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد. آن حضرت دارای اخلاقی فاضله، صفاتی حمیده، بلاغت، فصاحت و جود و کَرَم بود.
«بَینَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ أَرْبَعُ أَصابِعَ، ما رَأَیتَ بِعَینَیکَ فَهُوَ الْحَقُّ وَ قَدْ تَسْمَعُ بِأُذُنَیکَ باطِلاً کَثیرًا.»
بین حقّ و باطل به اندازه چهار انگشت فاصله است، آنچه با چشمت بینى حقّ است و چه بسا با گوش خود سخن باطل بسیارى را بشنوى.
عالی نیوز به نقل از خبرآنلاین: حجت‌الاسلام «محمدحسین قرنی» کارشناس ارشد مذهبی و سیره‌شناس در گفت‌وگو با فارس به بیان خاطره‌ای از مرحوم «علامه طباطبایی» (رحمه‌الله‌علیه) در بیان مظلومیت امام حسن (علیه‌السلام) پرداخت. وی گفت:
به نقل از جی پلاس، مولای متقیان حضرت امیر سلام الله علیه الگوی تمام نما و کامل سیره رفتاری حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و سلم است که در همه وجوه بعد از آن حضرت نمونه و مثالی در عالم هستی برایشان زاده نشده است بنابراین وصف ایشان تنها از زبان معصوم علیه السلام بر می آید و بس و بزرگان دین نیز هر یک به میزان فهم و درک خود جرعه ای از بحر وجود آن حضرت نوشیده اند و وصفی کرده اند. امام خمینی (س) نیز که خود شاگرد مکتب آن بزرگوار است در دیدارها و سخنرانی های مختلف و به مناسبت های متفاوت سخنانی درباره حضرت داشته اند. در بیان اینکه فهم بشر به پای شناخت آن حضرت نمی رسد در پیامی خطاب به کنگره نهج البلاغه می آورد:
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
نقش امام دهم شیعیان / نام علی الهادی/ کنیه ابوالحسن (ابوالحسن ثالث یا عسکری)
لقب(ها) هادی، نقی؛ و نیز: مرتضی، فقیه، امین، متوکل، طیب، نجیب، عالم، متقی، مؤتمن، عسکری ناصح
زادروز ۱۵ ذی‌الحجه سال ۲۱۲ هجری قمری
زادگاه یکی از محله‌های نزدیک مدینه به نام صریا (که روستایی بوده که توسط امام کاظم بنا شده)[۱]
شهادت ۳ رجب سال ۲۵۴ هجری قمری
سامرا در عزای خورشیدی سیاه پوش شده است که در عبادت و بندگی خداوند سرآمد روزگار بود؛ و دوست و دشمن شیفته عبادت‌های خالصانه او می‌شدند، آن خورشید تابناک یازدهمین امام شیعیان است که دستان پر سخاوتش گره‌گشای دیگران بوده است و در زهد و ساده زیستی همچون اجداد خود در تارک شیعه می‌درخشد.
آسمان سامرا را غم فرا گرفته است. خورشید در غربتی بزرگ و در بین هزاران تاریک دلِ گرگ صفت غروب می‌کند. دنیا پرستان و عاشقان قدرت و ثروت هدایت بخشی او را برنمی‌تابند و تحمل نمی‌کنند و با این که او در میان لشکر محاصره است و تمام حرکاتش زیر نظر است، باز نمی‌توانند حضورش را تحمل کنند و در سن جوانی شربت شهادت را به او می‌نوشانند و جهان را از حضورش محروم می‌سازند.
برای مشاهده متن کتاب کافی است
روی تصویر بالا کلیک فرمایید
عالی نیوز به نقل از شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) - آنچه در پی می آید چهل حدیث گوهربار از امام هادی علیه السلام است. امید است سرلوحه اخلاق و رفتار شیعیان اهل بیت عصمت و طهارت قرار گیرد.
امام پنجم، حضرت امام محمدباقر(ع) در هفتم ذی الحجه ی سال صد و چهارده هجری قمری به دست هشام بن عبدالملک اموی در مدینه مسموم گردید و در قبرستان بقیع در کنار امام حسن مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شد.
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
اَلعالِمُ بِزَمانِهِ لا تَهجُمُ عَلَیهِ اللَّوابِسُ
1 ـ قالَ الاْمامُ علىّ بن أبی طالِب أمیرُ الْمُؤْمِنینَ (عَلَیْهِ السلام) : إغْتَنِمُوا الدُّعاءَ عِنْدَ خَمْسَةِ مَواطِنَ: عِنْدَ قِرائَةِ الْقُرْآنِ، وَ عِنْدَ الاْذانِ، وَ عِنْدَ نُزُولِ الْغَیْثِ، وَ عِنْدَ الْتِقاءِ الصَفَّیْنِ لِلشَّهادَةِ، وَ عِنْدَ دَعْوَةِ الْمَظْلُومِ، فَاِنَّهُ لَیْسَ لَها حِجابٌ دوُنَ الْعَرْشِ.(1)
حضرت امیر المومنین امام علی (علیه السلام) فرمود: پنج موقع را براى دعا و حاجت خواستن غنیمت شمارید:
1- الْمُؤ مِنُ یَحْتاجُ إ لى ثَلاثِ خِصالٍ: تَوْفیقٍ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ واعِظٍ مِنْ نَفْسِهِ، وَقَبُولٍ مِمَّنْ یَنْصَحُهُ.
فرمود: مؤ من در هر حال نیازمند به سه خصلت است : توفیق از طرف خداوند متعال، واعظى از درون خود، قبول و پذیرش نصیحت کسى که او را نصیحت نماید.
1- چه بسا شخص حریص بر امری از امور دنیا ، که بدان دست یافته و باعث نافرجامی و بدبختی او گردیده است ، و چه بسا کسی که برای امری از امور آخرت کراهت داشته و بدان رسیده ، ولی به وسیله آن سعادتمند گردیده است .
بحارالانوار ، دار احیاء الترا العربی ، ج 75، ص (166)
2- تو را به پنج چیز سفارش می کنم : اگر مورد ستم واقع شدی ستم مکن ، اگر به تو خیانت کردند خیانت مکن ، اگر تکذیبت کردند خشمگین مشو ، اگر مدحت کنند شاد مشو ، و اگر نکوهشت کنند ، بیتابی مکن .
بحارالانوار ، دار احیاء الترا العربی ، ج 75، ص (167)
(تاریخ وقوع: 12 محرم سال 95 هجری قمری )
امام علی بن الحسین علیه‌السلام، معروف به "زین‌‌العابدین" و "سجاد" و مکنی به ابوالحسن و ابومحمد، در پنجم شعبان سال 38 قمری دیده به جهان گشود. مادرش، شهربانو دختر یزدگرد سوم پادشاه ساسانی ایران بود که پس از حمله مسلمانان به امپراتوری ساسانیان و پیروزی مسلمانان در آن نبرد، اسیر شد و به همراه سایر اسیران ایرانی به مدینه منتقل گردید و به پیشنهاد امیرالمومنین علیه‌السلام در انتخاب همسر، آزاد و مختار گشت. وی در میان تمامی جوانان و صاحب منصبان مدینه، حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام را اختیار و به عقد ازدواج وی درآمد و از آن هنگام به "سیدة النساء" معروف شد.
وی چند سالی بیش در بیت امام حسین علیه‌السلام زندگی نکرد. زیرا در هنگام تولد تنها فرزندش امام زین العابدین علیه‌السلام در سال 38 قمری بدرود حیات گفت.
تاریخ وقوع: 9 محرم
فرمان حمله به خیام امام حسین از طرف عمر بن سعد (61 ق)
هنگامی که عمر بن سعد، فرمانده کل سپاه عبیدالله بن زیاد، با دریافت نامه شدیدالحن عبیدالله احساس خطر کرد و با آمدن شمر بن ذی الجوشن به کربلا، وی را رقیبی برای فرماندهی خویش می‌دید، با دستپاچگی تمام و بدون اطلاع قبلی، در عصر روز تاسوعا (نهم محرم) فرمان حمله عمومی به سوی خیمه‌گاه امام حسین علیه‌السلام را صادر کرد.
وی با گفتن: "یا خیل الله ارکبی و بالجنة ابشری"، سپاهیان خود را وادار به هجوم سراسری کرد و تلاش نمود تا کردار و رفتار خود را بایسته جلوه دهد و روحیات متزلزل سپاهیان خویش را تقویت کند، تا مبادا در نبرد با فرزندزاده رسول خدا صلی الله علیه و آله دچار حیرت و سستی گردند.
امام حسین علیه‌السلام که در آن هنگام، در پیشگاه خیمه‌اش به شمشیر تکیه داده و به استراحت مختصر پرداخته بود، با صدای خواهرش زینب کبری سلام الله علیها بیدار گردید و خیل عظیم سپاهیان دشمن را در روبروی خود مشاهده نمود، که در حال پیش روی به سوی خیمه‌گاه وی بودند.
تاریخ وقوع: 5 محرم
زندانی که امام کاظم (ع) در آن به سر برد، زندان سندی بن شاهک بود. یک وقت خواندم که او اساسا مسلمان نبوده و یک مرد غیر مسلمان بوده است. از آن کسانی بود که هر چه به او دستور می دادند، دستور را به شدت اجرا می کرد. امام را در یک سیاه چال قرار دادند. بعد هم کوشش ها کردند برای اینکه تبلیغ بکنند که امام به اجل خود از دنیا رفته است. نوشته اند که همین یحیی برمکی بن خالد برای اینکه پسرش فضل را تبرئه کرده باشد، به هارون الرشید قول داد که آن وظیفه ای را که دیگران انجام نداده اند، من خودم انجام می دهم. سندی را دید و گفت این کار (به شهادت رساندن امام) را تو انجام بده، و او هم قبول کرد.