از “همه “دست کشیدم که تو باشی “همه ام”…
با تو بودن ز “همه” دست کشیدن دارد…
اربعین یعنی روز مراجعت کاروان عشق از شام به مدینه و روزی که جابر بن عبدالله بنحرام انصاری، صحابی رسول خدا (ص)، از مدینه به کربلا رسید تا به زیارت قبر امام حسین (ع) بشتابد و او نخستین کسی است از مردمان که قبر آنحضرت را زیارت کرد.مشهور است که زین العابدین(ع) سر مطهر پدر را در آن روز به بدن شریفش ملحق نمود.
نخستین سوگواران حسین (ع) در اربعین سالار شهیدان، به یادش گریستند. آنان در این میعادگاه به تاْمل در افق رسالت، و حقیقتی که از جوشش خون حسین (ع) باز تافته بود پرداختند. از آن پس، عاشقان و پیروان آن امام، در سحاب اسرار اربعین به ذکر پرداختند و اشک ارادت خویش را به مظلومیت حسین (ع) و یارانش پیوند زدند. این راه، راه تداوم عشق است و بی گمان هیچگاه بی رهرو نخواهد ماند.
سید بن طاووس در«لهوف» اربعین را روز بازگشت اسرا از شام به کربلا ذکر کرده است. ایشان می نویسد: