سرزمین بحرین از زمان قبل از اسلام در دست ایرانیان بود و پس از اسلام بارها به دست قدرتهای گوناگون افتاده است. از قرن شانزدهم، پرتغالیها بر این جزیره دست یافتند و هشتاد سال آن را اداره کردند. از آن زمان به بعد به تصرف شاه عباس صفوی درآمد و پس از 220 سال بار دیگر نفوذ بیگانگان در آن آغاز شد. سرانجام استعمار انگلستان زمام امور آن را به دست گرفت و در سال 1914 به طور کلی تحت الحمایه انگلیس واقع شد، هر چند دولت ایران بر مالکیت آن اصرار داشت. ولی سرانجام دولت ایران در سال 1971 م (1350ش) مراجعه به آرای عمومی با نظارت سازمان ملل را پذیرفت و در نتیجه رای گیری که در 15 اوتِ 1971 انجام شد، بحرین به استقلال دست یافت.
