انسان ممکن الخطا هست ولی جایزالخطا نیست!

برخی از جمله ی «انسان جایز الخطاست» این گونه بهره برده اند که انسان می تواند هر کاری را که دوست دارد انجام دهد حال آنکه این جمله به این معناست که ممکن است از انسان خطایی سر بزند.

در ادبیات دینی این گونه رواج دارد که انسان جایز الخطاست و این خصوصیت ذاتی انسان است که خطا از وی سر بزند و از طرفی دیگر، انسان به خاطر کارهای زشتی که انجام می دهد مورد بازخواست قرار می گیرد، اکنون این سوال مطرح است که چگونه بین جایز الخطا بودن انسان و بازخواست شدن وی می توان جمع کرد؟ و آیا بین این دو تعارض وجود ندارد؟