ابوریحان بیرونی از نامدارترین دانشمندان ایرانی در قرن چهارم هجری بود. او در "کاث" که بعدها به مرکزیت خوارزم رسید به دنیا آمد. بسیاری معتقدند دلیل این که وی به "بیرونی" شهرت دارد این است که او "بیرون" از خوارزم به دنیا آمده است.
وی بیست و پنج سال اول زندگی خود را در زادگاهش ماند و از دانشمندان و معلمان ورزیده ی آنجا کسب دانش کرد. او از همان آغازِ تحصیل علاقمند به علوم طبیعی و البته ریاضیات بود.
وی راجع به علاقه اش به علم در نوجوانی در یکی از کتبش می نویسد :