هرچند اینشتین متخصص تعلیم و تربیت نبود، اما اهمیت بسیاری برای این موضوع قائل بود و به مناسبتهای مختلف دیدگاههای خود را در این مورد مطرح میکرد. او که خود از مدرسه گریزان بود و شیوهی آموزشی مرسوم را که بسیار خشک و خشن بود کاملا اشتباه میدانست، در تمام عمر سعی کرد اولیا و مربیان را تشویق کند که روشهای انسانیتر و صحیحتری برای آموزش و تربیت در پیش بگیرند. او با هرگونه اعمال زور و تنبیه در آموزش مخالف و معتقد بود که «بدترین چیز برای یک مدرسه آن است که روش کار خود را بر ترس، زور و قدرتنمایی ساختگی استوار کند. چنین روشی ویرانگر احساسات سالم، صداقت و اعتماد به نفس شاگردان خواهد بود.»