خواندن نماز با آواز خوش تا جایی که به غنا نرسد، مستحب است
سوال: خواندن نماز با لحن چه حکمی دارد؟
«لَحْن» مصدر است، جمع آن «أَلْحَان» و «لُحُون» می‌باشد.[1] گاهی «لحن» به سخن و کلام نسبت داده می‌شود و گاهی به صداها. هر گاه «لحن» به کلام و سخن نسبت داده شود در بیشتر موارد به معناى بر گرداندن ظاهر کلام از قاعده ادبی و غلط ادا کردن کلام از حیث اعراب و بنا است. بدیهی است که این نوع از لحن مذموم و ناپسند باشد.
«لحن» در برخی موارد نیز به معنای بیان کردن کلام به کنایه و تعریض و فحوى است و این در نزد اکثر ادباء از جهت بلاغت ممدوح است.[2] اما هر گاه «لحن» به صدا نسبت داده شود به معنای آهنگ های مختلف،[3] و خروج صدا از میزان متعارف در طرب انگیزی و آواز خوش می باشد.[4]