در روندهای مربوط به سیاست خارجی مذاکراتی نتایج مطلوب را می‌آفرینند که با درک درست از "مقدورات داخلی" و "محذورات بین‌المللی" توامان با برنامه و زمان درست طراحی شده باشند.
مذاکرات اخیر دو رهبر خاص و ویژه از لحاظ ادبیات و شخصیت، " دونالد ترامپ" و " کیم جونگ اون" در سنگاپور بسیاری از کنش‌گران سیاسی را متوجه چنین راه حلی میان ایران و ایالات متحده نیز کرده است؛ طوریکه اخیرا تعدادی از فعالان مطرح سیاسی خواستار مذاکرات بدون پیش شرط ایران و آمریکای ترامپ شده اند.درخواست مذاکرات مستقیم میان ایران و آمریکا به ریاست جمهوری دونالد ترامپ درحالی مطرح می‌شود که ساکن فعلی کاخ سفید توافقی بسیار مهم را که نتیجه بیش از دوازده سال گفت وگو ایران با پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل بهمراه آلمان بوده است را بطور یکطرفه کنار نهاده است.توجه به تاریخ روابط بین الملل نشان می‌دهد که کشورهایی با قدرت متفاوت در روندهای مذاکرات با قدرتهای بزرگ و قوی‌تر، نتایج متفاوت کسب می‌کنند.درخواست برای مذاکرات بدون پیش شرط با ایالات متحده در حالی مطرح می‌شود که هنوز مذاکرات رهبران آمریکا و کره شمالی تا رسیدن به مطلوب طرفین فاصله بسیار دارد.از سوی دیگر میان ایران با جغرافیا و اقتصاد و فرهنگ و سیاست و همسایگان متفاوت در برابر کره شمالی هسته ای که از نظر اقتصادی به نابودی نزدیک شده و دولت و مردمش بیش از پنجاه سال را در انزوای کامل از جهان بسر برده و تنها در دهه نود میلادی حدود دو میلیون نفر از جمعیتش را بدلیل گرسنگی از دست داده است پلان و برنامه متفاوتی را برای نوع مذاکرات می‌طلبد.
