در میان حالت ها و صفات روحی شاید یکی از سخت ترین اون ها برای ما انسان ها نا امیدی باشه. وقتی نا امید میشیم انگیزه انجام دادن کوچکترین کار ها را هم از دست میدیم.
شاید حتی حوصله صحبت کردن با عزیز ترین افراد زندگیمون را هم نداشته باشیم خیلی ها وقتی نا امید میشن بیشتر ترجیح میدن سکوت کنن، تو اجتماع نباشن، از هر چیزی بدترین و منفی ترین تفسیر را میکنن. خلاصه اینکه نا امیدی بد دردیه. هم بد دردیه و هم گناهه بزرگیه چون نا امیدی یعنی کسی نیست که بتونه مشکل منو حل کنه.
حالا آیا واقعا کسی نیس که بتونه مشکل ما را حل کنه؟
آیا اینجور نیست که ما وقتی نا امید میشیم تمام قدرت و توان و استعدادی را که خدا بهمون داده نادیده میگیریم و یه گوشه کز میکنیم؟
حالا ببینیم آقا امیر المومنین (علیه السلام) درباره درمان نا امیدی چی میفرمایند: