ورود کاروان اباعبداللَّه الحسین علیه السلام به سرزمین کربلا

تاریخ وقوع: 2 محرم سال 61 هجری قمری

پس از آن که والی مدینه، امام حسین (علیه السلام) را برای بیعت با یزید تحت فشار قرار داد، آن حضرت به مکه رفت و پس از مدتی، در روز ترویه یعنی هشتم ذی‏ حجّه‏ ی سال 60 قمری از مکه‏ ی معظمه به سوی عراق مهاجرت فرمود. در اوایل ماه محرم سال 61 قمری، لشکریان عبیداللَّه بن زیاد به فرماندهی حُرّ بن یزید ریاحی با آن حضرت مواجه شده و مانع پیش‏روی آن حضرت به سوی کوفه شدند. گرچه حرّ بن یزید، مأموریت داشت با امام حسین (علیه السلام) برخورد شدید نماید ولیکن رفتار وی با امام بر رِفق و مدارا بود. از این رو حرّ و لشکریانش در نماز جماعت امام حسین (علیه السلام) شرکت می‏ کردند و به خطبه‏ های دلنشین وی گوش جان می‏ سپردند و این دو سپاه چند روز بدون هیچ‏گونه مشکلی در کنار هم بودند. امّا عبیداللَّه بن زیاد که در جنگ با اباعبداللَّه الحسین (علیه السلام) اصرار فراوان داشت، نامه‏ ای به حرّ بن یزید نوشت و وی را مأمور سخت‏گیری بر امام حسین (علیه السلام) نمود. حرّ بن یزید نیز طبق فرمان، راه را بر امام حسین (علیه السلام) و یارانش مسدود نمود و آنان را به سوی منطقه‏ ی خشک و بی‏ حاصلی به نام کربلا هدایت کرد و در آن‏جا آنان را در محاصره‏ ی خویش قرار داد. قافله‏ ی امام حسین (علیه السلام) چون به سرزمین کربلا رسیدند، آن حضرت پرسید:

ورود کاروان امام حسین علیه السلام به کربلا

کاروان امام پس از حرکت و طی مسیری کوتاه به منطقه‌ای رملی ‏که با نخلستان و تپه ماهوری احاطه شده بود رسید. وقتی به آن جا رسیدند، حضرت ‏فرمود: نام این زمین چیست؟ عرض شد: کربلا.حضرت فرمود: پروردگارا! از اندوه و بلا به ‏تو پناه می‌برم. سپس حضرت فرمود:
توقف کنید و رحل اقامت بیفکنید. به خدا این جا ‏محل خوابیدن شتران ما و جای ریخته شدن خون ما و قتلگاه و مدفن ماست و به خدا در ‏این جا حریم حرمت ما شکسته می‌شود و جدم همین را به من خبر داده است...‏

سپس اصحاب امام پیاده شدند و حر و لشکرش هم در ناحیه دیگری مقابل امام پیاده ‏شدند. حضرت در گوشه‌ای نشست و به اصلاح شمشیر خود پرداخت در حالی که این ‏شعار را می‌خواند:
ای روزگار! چه بسیار صبح و شام که صاحب و طالب حق کشته گشته ‏و روزگار بدل نمی‌پذیرد و امور به خدای بزرگ بازمی‌گردد و هر موجود زنده‌ای این راه را که ‏من رفتم خواهد رفت.
زنان حرم ناله سردادند... ام ‏کلثوم صدا می‌زد ای وای یا محمد، ای وای یا علی، ای واای مادرم، ای وای یا فاطمه، ای ‏وای یا حسن، ای وای یا حسین، ای وای از بیچارگی بعد از تو یا اباعبدالله!‏

هنگامی که قافله کربلا به منزل رسید و لشکر حر جلوی امام حسین (ع) و اصحابش را ‏گرفت و خبر می‌رسید که از کوفه لشکر آماده آمدن به کربلاست، جریان واضح گشت و ‏معلوم شد که حسین (ع) و یاران همراهش کشته می‌شوند. ابی‌عبدالله یارانش را جمع ‏کرد و خطبه‌ای خواند و پس از حمدوثنای الهی فرمود: اما بعد ای اصحاب من، می‌بینید که ‏چه پیش آمده است. یعنی صحبت از کشته شدن است.
خیلی مختصر می‌فرماید: از عمر ما به همین ‏اندازه باقی مانده است.
از آن جمله فرمایشات امام حسین (ع) است که می‌فرماید: