وفات حضرت سکینه بنت الحسین(علیه السلام)

(پنجم ربیع الاول سال 117 هجری ق)

حضرت سکینه بنت الحسین(علیه السلام) از زنان بزرگ اسلام و نواده‏ی امام علی(علیه السلام)، در حدود سال 42 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد. آن حضرت دارای اخلاقی فاضله، صفاتی حمیده، بلاغت، فصاحت و جود و کَرَم بود.

وفات "سلمان فارسی" صحابی بزرگوار پیامبر اسلام

 

(هشتم صفر سال 35ق)

روزبه معروف به سلمان فارسی از اهالی منطقه ‏ی جِی در اصفهان بود که در ابتدا آیین زرتشتی و آتش‏ پرستی داشت. وی بر اثر برخورد با دین مسیح به آن گرایش پیدا کرد و در راه عزیمت برای یافتن کیش برتر، راهی شام و سپس حجاز گردید. او را در این زمان به عنوان برده ‏ای خرید و فروش کردند و سال‏ها قبل از هجرت پیامبر اکرم(ص)، در مدینه به کارگری برای یک یهودی مشغول بود. سالیان اولیه‏ ی حضور پیامبر در مدینه نیز با این ایام همراه بود و او توفیق حضور در جنگ‏های پیامبر(ص) را نیافت. سلمان فارسی سرانجام به دین اسلام مشرف شد و پس از آن که پیامبر(ص) او را سلمان نام نهاد از نزدیک‏ترین یاران رسول خدا گردید.

جایگاه حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها

عالی نیوز به نقل از ویکی شیعه: خدیجه بانویی شریف، ثروتمند و دارای اعتبار در روزگار خودش بود. ^[۵۳] جابر بن عبدالله انصاری در روایتی از پیامبر(ص)، سرور زنان جهان را خدیجه(س)، فاطمه(س)، مریم و آسیه معرفی نموده است. ^[۵۴] همچنین پیامبر(ص)، خدیجه(س) را از جمله زنان کامل در جهان ^[۵۵] و نیز به عنوان بهترین زنان معرفی کرده است. ^[۵۶] در منابع اسلامی از خدیجه با القابی همچون طاهره، زکیه، مرضیه، صدیقه، سیده نساءقریش ^[۵۷]، خیرالنساء ^[۵۸] و بانوی بلند مرتبه ^[۵۹] و و نیز با کنیه‌های ام الزهرا و ام المؤمنین یاد شده است. ^[۶۰]

قبرستان معلاه قبل از تخریب(آرامگاه حضرت خدیجه)

 

گزارش‌های متعددی درباره جایگاه خاص خدیجه نزد پیامبر(ص) وجود دارد.

زندگینامه: جلال‌الدین محمد بلخی (مولوی)

تاریخ وفات جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی پنجم جمادی الثانی(672 ق)

جلال‌الدین محمد بلخی در سال ۵۸۶ هجری شمسی در بلخ به دنیا آمد. نام او محمد و لقبش در دوران حیات جلال‌الدین و گاهی خداوندگار و مولانا خداوندگار بوده و لقب مولوی در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن نهم) برای وی به کار رفته است.

پدر او مولانا محمدبن حسین خطیبی است که به بهاءالدین ولد معروف بود و او را با لقب سلطان العلماء نیز یاد کرده‌اند.

بهاءولد از اکابر صوفیه واعاظم عرفا بود و خرقۀ او به احمد غزالی می‌پیوست.

وی در علم عرفان و سلوک سابقه‌ای دیرین داشت و از آن رو که میانۀ خوشی با قیل وقال و بحث و جدال نداشت و علم و معرفت حقیقی را در سلوک باطنی می‌دانست و نه در مباحثات و مناقشات کلامی و لفظی، پرچمداران کلام و جدال با او از سر ستیز درآمدند از آن جمله فخرالدین رازی بود که استاد سلطان محمد خوارزمشاه بود و بیش از دیگران شاه را بر ضد او برانگیخت.

وفات «محمد بن عثمان عَمْری» (۳۰۵ ق)

 

تاریخ وقوع: 29 جمادی الاول

ابوجعفر، محمد بن عثمان بن سعید عَمری اسدی دومین نایب و وکیل منصوب امام زمان عجل الله تعالی فرجه شریف بود که پس از وفات پدرش عثمان بن سعید در ایام غیبت صغری امام زمان عجل الله تعالی فرجه شریف به این مقام برگزیده شد.

پدرش عثمان بن سعید عَمری اسدی، نایب سه امام معصوم علیهم‌السلام یعنی نماینده امام هادی علیه‌السلام، امام حسن عسکری علیه‌السلام و امام زمان علیه‌السلام و مورد اطمینان آن بزرگواران بود و در مقام و شخصیت وی، روایات چندی از این امامان معصوم علیهم‌السلام وارد گردیده است.

فرزندش محمد بن عثمان نیز به مانند پدر، مورد اطمینان امام معصوم علیهم‌السلام بود. امام حسن عسکری علیه‌السلام درباره وثاقت این پدر و پسر به یکی از یارانش فرمود: العَمری (عثمان بن سعید) و ابنه ثقتان، فما أدّیا الیک فعنّی یؤدّیان، فلمّا قالا لک فعنّی یقولان، فاسمع لهما و أطعهما، فانّهما الثقتان المأمونان.^[۱]

یعنی: عثمان بن سعید عَمری و فرزندش محمد بن عثمان، مورد اطمینان و اعتمادند. پس آن چه به تو می‌رسانند، از سوی من ادا می‌کنند. بدین جهت هرگاه چیزی به تو بگویند، بدان که از سوی من به تو گفته‌اند. از آن دو شنوایی داشته و آنان را پیروی نما زیرا آن دو مورد اطمینان و امنیتند.

آنگاه که عثمان بن سعید وفات یافت، توقیعی شریف از ناحیه مقدسه بدست بزرگان شیعه رسید که صراحت در نمایندگی و مقام نیابت و وکالت فرزندش محمد بن عثمان داشت. از آن پس، وی واسطه میان شیعه و امامشان حضرت مهدی علیه‌السلام شد.^[۲]

وفات «شیخ محمد عبده» عالم مبارز مصری (1323 ق)

تاریخ وقوع: 8 جمادی الاول

درگذشت «شیخ محمد عبده» عالم و  اندیشمند  دینی و  مبارز  اسلام‏گرای مصری (1323 ق)

شیخ محمد بن عبده بن حسن خیراللَّه مصری، مفتی دیار مصر، معروف به عبده در اواسط قرن سیزدهم به دنیا آمد. وی که دارای هوشی سرشار بود، پس از تحصیل علوم اولیه، در دانشگاه الازهر، به شاگردی سیدجمال الدین اسدآبادی نشست و منطق و کلام و فلسفه را از او آموخت. شیخ محمد عبده، گوی سبقت را از دیگر شاگردان ربود و مورد توجه خاص سیدجمال الدین واقع گردید. بعدها به علت شرکت در جریانات سیاسی به سوریه تبعید شد و از آن جا به پاریس رفته و با سیدجمال الدین ملاقات نمود. از آن پس راهی مصر گردید و مفتی آن دیار شد. شیخ محمد عبده به همراه سیدجمال الدین اسدآبادی، عالم اسلام  را محتاج پاره‏ ای اصلاحات می‏دانست و در قطع دست استکبار انگلستان می‏ کوشید.

وفات مجدالدین کسایی مَروَزی (391 ق)

شرحی مفید

تاریخ وقوع: وفات مجدالدین کسایی مَروَزی (391 ق)

مجدالدین ابوالحسن کسایی مروزی(۳۴۱-۳۹۰ق) از شاعران شیعی قرن چهارم و معاصر عهد سامانی و اوایل عهد غزنوی است که در مرو دیده به جهان گشود. وی نخستین شاعر شیعی مذهب زبان فارسی و همچنین نخستین کسی است که سوگ نامه کربلا به زبان فارسی سروده است. کسایی ابتدا در مدح سلاطین زمان خود شعر می‌سرود ولی بعدها پشیمان شد و به مدح حضرت مصطفی (ص) و اهل بیت (ع) پرداخت.

اشعار حکیم کسایی را بیشتر از منابعی مانند:کتاب لغت فرس از اسدی طوسی، کتاب النقض، مجمع الفرس سروری، لباب‌الالباب، فرهنگ جهانگیری، فرهنگ رشیدی و دیگر فرهنگ‌های لغت استخراج کرده‌اند.. محققان، علت تخلص او به کسایی را، برگرفته از مذهب شیعی او و برداشتی از حدیث کساء می‌دانند.

تاریخ وقوع: توقیع امام زمان «علیه السلام» براى شیعیان (305 ق)

امام زمان(عج)، آخرین حجت الهی برای هدایت بشر از آغاز زندگی خود، از منظر عموم مردم به دور بودند و اگر چه در میان مردم زندگی می کنند و شاهد و ناظر کردار و رفتار ما هستند اما همچنان در غیبت به سر می برند. ایشان به امر پروردگار و مشیت الهی، عمری طولانی پیدا کردند، تا زمانی که خداوند سبحان وی را مأمور قیام بزرگ و تشکیل حکومت سراسری اسلامی نماید و به دست توانای او، قسط و عدل را در سراسر زمین برقرار و یکتاپرستی و عبودیت را فراگیر نماید.

ایشان در ایام غیبت صغری از سوی نایبان منصوب خویش با شیعیان در ارتباط بودند. پس از شهادت امام حسن عسکری(ع) در هشتم ربیع الاول سال 260 قمری، تا پانزدهم شعبان سال 329 قمری، به مدت 69 سال، غیبت صغرای آن حضرت، ادامه یافت که اگر ایام غیبت آن حضرت در زمان حیات پدر بزرگوارشان امام حسن عسکری(ع) را به  این مدت بیافزاییم این دوران 74 سال به طول انجامیده است. در این مدت چهار تن از شخصیت‌های معروف و ممتاز شیعه به ترتیب، امر نیابت آن حضرت را بر عهده داشتند و واسطه مستقیم آن حضرت با شیعیان و عموم مردم بودند.

این چهار شخصیت بزرگوار که به "نواب اربعه" و "سفرای امام زمان(ع)" معروف گردیده اند، عبارتند از:

وفات «شیخ محمدحسن نجفی» صاحب جواهر (1266ق)

محمدحسن شریف اصفهانی (۱۲۰۲-۱۲۶۶ق) معروف به صاحب جواهر و محمدحسن نجفی، از فقهای اصولی شیعه در قرن سیزدهم در نجف. مهمترین اثر او کتاب جواهر الکلام است و از این جهت در میان بزرگان شیعه به صاحب جواهر شهرت دارد. وی از شاگردان سید محمد جواد عاملی (صاحب مفتاح الکرامه) و شیخ جعفر کاشف الغطاء بود و درس وی پس از شریف العلماء مازندرانی، از مهمترین دروس حوزه نجف به شمار می‌آمد و عالمان و فضلای بسیاری در آن شرکت می‎کردند. به توصیه او، شیخ انصاری، زعامت و مرجعیت شیعیان را به عهده گرفت.