براساس گزارش نشنال‌جئوگرافیک، از زمانی که از سال 1967 این گونه از بزهای کوهی در یوتا پا گرفتند، مرکز محافظت از محیط‌زیست این شهر جمعیت پراکنده آنها را که در حدود دو هزار راس بودند،مورد حفاظت قرار داد تا برای تماشا و شکار همیشه در دسترس باشند.
این مرکز به منظور حفظ جمعیت این جانداران و پر کردن جای بزهای کوهیی که به دلایل مختلفی جان داده‌اند، تعدادی از بزهای کوهی را از میان گله‌هایی که دچار افزایش جمعیت هستند،به میان گله‌هایی که تعدادشان کمتر از حد است انتقال می‌دهند.
بزهای کوهی یوتا که بیشتر به نژاد بزکوهی نزدیک هستند تا بز عادی، استعداد عجیبی در عبور از مناطق صعب‌العبور دارند،از این رو به دام انداختن آنها کار بسیار دشواری است.
به همین دلیل متخصصان حرفه‌ای با کمک سلاح‌های تورافکن از ارتفاع این بزها را به دام انداخته و بی‌حرکت می‌کنند و زیست‌شناسان می‌توانند به بزها نزدیک شده و آنها را برای به پرواز درآمدن آماده کنند، از آنها نمونه خون گرفته و آزمایش‌های مختلفی روی آنها انجام می‌دهند، و در نهایت به آنها قلاده‌های رادیویی وصل می‌کنند تا پس از رهاسازی آنها بتوانند وضعیت سلامتشان را کنترل کنند.
پس از آن بزها با کمک هلیکوپتر به منطقه‌ای در فاصله چند صد کیلومتری زیستگاه اصلی انتقال داده می‌شوند تا نتوانند دوباره به آنجا بازگردند زیرا این جانداران قدرت تشخیص بسیار بالایی در یافتن خانه اصلی‌شان دارند.