وبگاه عالی نیوز

شاید در زندگی همیشه و هر جا در معرض انتخاب های متعدد و متفاوتیم و می توانیم برای این انتخاب ملاک هایی را داشته باشیم.

گاهی کاری را انتخاب میکنیم که زحمتش کمتر و راحتیش بیشتر است. به معامله ای دست می زنیم که سود آور باشد و ضرری در آن نبینیم، رشته ای را برای ادامه تحصیل انتخاب می کنیم که آینده تحصیلی بهتری داشته باشد. همه این ها انتخاب هایی هستند که با ملاک هایی که در ذهن خود خوب و مفید می دانیم انتخاب می کنیم.

این معیارها همیشه ثابت نیستند و چه بسا در بسیاری از امور از ملاک های دیگری استفاده کنیم. اما اگر ملاک انتخاب را بر گونه ی دیگری پای گذاری کنیم که بتوانیم در تمام تعارض ها و دو راهی ها از آن استفاده کنیم از آرامش و روشن بینی بیشتری بهره می بریم. یک معیار ثابت که برای تمام انتخاب ها، دو راهی ها و تعارضات ما کارایی داشته باشد.

در حکمت 121 نهج البلاغه امام علی (علیه السلام) معیاری برای این موارد به ما ارائه می دهند.

راستش را بخواهید مکانی که در آن زندگی میکنیم اسمش دنیاست و آن جایی که قرار است در آن قرار بگیریم اسمش آخرت است.

پس همیشه بین این دنیا و آخرت می تواند تعارض هایی باشد و عقل حکم می دهد که آنچه پایدارتر و ابدی تر است انتخاب شود.

حضرت(علیه السلام) در حکمت 121 می فرمایند:
چقدر فاصله است بین دو عملی که یکی لذتش می رود و اندوهش می ماند و آنکه رنجش می رود و پاداشش می ماند.
(حکمت 121)

این دستور می تواند یک شاهراه برای عبور از زمان هایی باشد که دچار شک و تعارض و دو دلی در انتخاب هایمان می شویم.
باید همان را انتخاب کنیم که رنجش می رود و پاداشش می ماند نه آنچه که لذتش می رود و عذاب وجدانش و آثار بدش می ماند.
(البته در مورد انتخاب های قبلی مان استغفار به عنوان یک داروی شفا بخش وجود دارد که در بحث نا امیدی در موردش صحبت کردیم.