شب ها گروه های هفت نفری دوسه نوبت کمین می رفتند؛ همین که هوا تاریک می شد گروه اول به نزدیکی های دشمن می رفتند و کمین می زدند، و با رعایت فاصله هایی که همدیگر را در تاریکی ببینند می نشستند.
همین که وقت کمین گروه اول تمام می شد گروه دوم برای تحویل گرفتن پست می رفتند البته با دادن رمز شب این کار انجام می شد و گروه اول بر می گشتند، به همین ترتیب وقت کمین گروه دوم که تمام می شد، گروه سوم می رفتند و با دادن رمز شب پست را از آنها تحویل می گرفتند و موقع سحر برمی گشتند.
در یکی از شب ها پاس دوم نوبت دسته ما شده بود که به کمین برویم، به همراه هفت نفر پس از گرفتن اسم رمز از گردان با تجهیزات کامل به محل مورد نظر رفتیم ولی غافل از اینکه گروه اول برای کمین نرفته اند، هوا بسیار تاریک بود؛ آرام آرام بدون سرو صدا در تاریکی شب به یک ستون جلو می رفتیم، هنگامی که به محل که حدود صد متری عراقیها بود رسیدیم؛ گروه اول در محل کمین نبودند، متعجب شدیم و پیش خود گفتیم شاید آنها را اسیر کرده باشند، نمی دانستیم بمانیم یا برگردیم ! به ناچار برگشتیم و آرام آرام مسیر را طی می کردیم؛ یک مرتبه در تاریکی شب متوجه شدیم که چند نفر به طرف ما می آیند، ما از آنها و آنها هم از ما مظنون شده بودند، چون آنها فکر می کردند اولین گروه هستند که به کمین می روند و ما هم که فکر می کردیم آنها از قبل رفته اند، و هر دو گروه فکر می کردیم با عراقی ها رو برو شده ایم؛ برای هر اقدامی دو دل شده بودیم فکر می کردیم به طرف آنها شلیک کنیم یانه! آنها هم مانند ما، با کمی تامل و حوصله به خرج دادن و نزدیک شدن هر دو گروه به هم؛ و اعلام رمز، تازه متوجه شدیم که همه ایرانی هسنیم، و خطر از بیخ گوشمان رد شده است لذا بعد از اظهار نگرانی از این پیش آمد، خدا را شکر کردیم که اتفاقی رخ نداد و آن گروه به کمین رفتند ما نیز برگشتیم و به خاطر این بی نظمی از مسؤولین گردان به شدت انتقاد کردیم.
برگرفته از دفترچه خاطرات یکی از همرزم هایم به نام اختصاری(الف. ج)