وبگاه عالی نیوز

اعتقاد مسلمانان اعم از شیعیان و اهل سنت بر این است که حکومت امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بزرگ‌ترین و وسیع‌ترین دولت و حکومتی است که بشر می تواند، آن‌را به وجود بیاورد. در کنار این باور اسلامی، بحث تعداد یاران و اصحاب حضرت هم در منابع روایی شیعیان و اهل سنت بیان شده است که در  تعداد و بعضی از اوصاف آن اشاره دارد.[1]

ابو طفیل می‌گوید: «در محضر امیرالمومنین(علیه‌السلام) نشسته بودیم که مردی از مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) سؤال کرد؛ حضرت در پاسخ فرمود: زمان او بسیار دور است، در آخرالزمان وقتی مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) قیام کند، خداوند قومی را در اطراف او جمع می‌کند که همانند ابر، سریع حرکت می‌کنند و خداوند بین قلوب آن‌ها الفت و مهربانی قرار می‌دهد و قدرتی به آنان عطا می‌کند که با رفتن کسی وحشت زده و از آمدن کسی خوش‌حال نمی‌شوند و تعداد آنان به تعداد اصحاب بدر ـ 313 نفر ـ است. مسلمانان اولیه در فضیلت بر آنان سبقت نگرفته‌اند و متأخران فضیلت آنان را درک نکرده‌اند.[2]

باید دانست که این 313 نفر، از یاران و کارگزاران اصلی قیام و حکومت حضرت هستند که در همان لحظه اول ظهور، در مکه با حضرت بیعت می‌کنند. آنان پست‌های فرماندهی، قضاوت و وزارت حضرت را عهده‌دار می‌شوند و در تشکیل حکومت و اداره جهان حضرت را یاری می‌کنند.
در روایت دیگری امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: «گویا قائم آل محمد(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را بر فراز منبر کوفه می‌نگرم که یاران او 313 نفر، به تعداد اصحاب بدر در اطرافش حلقه زده‌اند؛ آنان پرچم‌داران لشکر و کارگزاران خداوند در روی زمین هستند.»[3]

پندار غلط
متأسفانه تصور برخی از افراد این است که در عصر ظهور حضرت تنها 313 نفر انسان صالح و مؤمن وجود دارد که با حضرت بیعت می‌کنند و بقیه مردم کافر و فاسق لاابالی هستند و گاهی هم این مطلب باعث طعنه افراد مغرض به مؤمنان می‌شود و می‌گویند اگر میان شما 313 نفر انسان صالح وجود داشت حضرت ظهور می‌کرد.
اشتباه این افراد در این است که تصور می‌کنند ظهور امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) مشروط به کامل شدن این تعداد از افراد است که هر گاه به این تعداد رسید حضرت ظهور می‌کند. این افراد برای دانستن حقیقت باید به دو نکته دقت کنند.

نکته اول
تعداد 313 نفر که در روایات ذکر شده، تنها به یاران خاص امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) دلالت دارد که قرار است مسئولیت‌های سنگین را در قیام، تشکیل حکومت و سپس اداره جهان به عهده بگیرند.
یکی از اصحاب امام صادق(علیه‌السلام) می‌گوید: «زمانی که امام صادق(علیه‌السلام) از تعداد یاران حضرت مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) خبر داد به آن حضرت گفتم: فدایت شوم آیا مؤمنین آن زمان در همان 313 نفر منحصر هستند؟ حضرت پاسخ داد: خیر، بلکه آنان ـ 313 نفرـ نجبا، قاضی‌ها، فرمان‌روایان و فقها هستند که حضرت با دست خود به پشت و شکم آنان می‌کشد و در  نتیجه هیچ حکمی بر آنان مشتبه نمی‌شود.»[4] که با توجه به این روایت تعداد 313 نفر اشاره به آن دسته از افرادی دارد که مسئولیت‌های اصلی را در قیام و حکومت حضرت بر عهده دارند.

نکته دوم
مطابق آن روایاتی که به توصیف جهان در آستانه ظهور می‌پردازند، زمین پر از ظلم می‌شود و روایات نمی‌گویند که جهان پر از ظالم می‌شود. پس به احتمال بسیار زیاد تعداد مظلومان و ستمدیدگان بسیار بیشتر از ظالمان است و این خود بستر مناسبی برای رشد افراد مؤمنی است که می‌توانند امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را یاری کنند. علاوه بر این مطلب روایتی از امام صادق(علیه‌السلام) موجود است که حضرت فرمود: «زمانی که خداوند به قائم اجازه قیام دهد ... حضرت تا کامل شدن ده هزار نفر در مکه توقف می‌کند، سپس عازم مدینه می‌شود.»[5]

در نتیجه: می‌توان گفت که انسان سالم و مؤمن در عصر ظهور فراوان است و عموم بشر هم در اثر ظلم و ستم به یک خودآگاهی می‌رسند و در انتظار مصلح جهانی به سر می‌برند. به همین علت آمادگی کامل دارند تا در هنگام ظهور امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به یاری حضرت بشتابند. در این میان فرقی میان مسلمان و غیرمسلمان نیست؛ زیرا آنان که مسلمان نیستند، به‌ محض شنیدن ندای عدالت‌خواه حضرت، به ایشان پیوسته و ایمان می‌آورند و انسان‌های آزاده از تمام نقاط جهان به کمک حضرت خواهند شتافت.

برای مطالعه بیشتر به این کتاب‌ها مراجعه نمایید.
1. «مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم» اثر مرحوم آیت‌الله سید محمدتقی موسوی اصفهانی.
2. « مهدویت رویکردها و چالش‌ها» نوشته مهدی مهریزی.
3. «حضرت مهدی (عج) در روایات شیعه و اهل سنت» اثر احمد علی طاهری.
4.  «کمال الدین و تمام النعمه» اثر شیخ صدوق.

*:نویسنده hosein1393

_____________________________
پی‌نوشت  
[1]. برای اطلاعات بیشتر بنگرید به: بحار الانوار، محمد باقر مجلسی، موسسه الوفاء، بیروت، ج52، ص137 به بعد.
[2]. المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، تحقیق یوسف مرعشلی، دار المعرفه، بیروت، ج4، ص554.
[3]. کمال الدین و تمام النعمه، شیخ صدوق، تصحیح علی اکبر غفاری، انتشارات جامعه مدرسین، 1405ق، ص673.
[4]. بحار الانوار، همان، ص308.
[5]. الارشاد، شیخ مفید، مؤسسة آل البیت علیهم السلام‏، 1413ق، ج2، ص382.