عالی نیوز به نقل از گزارش جی پلاس، سواس نوعی پاپوش قدیمی است که سال‌ها در میان مردم بلوچ رواج داشته است. این پاپوش ساده و مقاوم که با توجه به شرایط اقلیمی و مواد موجود در منطقه، ساخته می‌شد هنوز هم به صورت محدود تولید می‌شود وگرچه در مناطق شهری رواج سابق را ندارد، اما در روستاها و حتی نمایشگاه‌های صنایع دستی و مراسم فرهنگی حضور خود را حفظ کرده است.
سواس از برگ نوعی درخت خرما که داز نام دارد ساخته می‌شود. این کفش دست ساز در اقلیم گرم و خشک بلوچستان و به مدد فراوانی درخت خرما رواج داشته است. در هوای گرم و سوزان بلوچستان مردم این کفش‌ها را خیس می‌کردند تا با استفاده از جریان هوا پا را خنک نگه دارند. همچنین این کار باعث می‌شد از انتقال گرمای زمین به پا جلوگیری شود.
این کفش‌ها در عین سادگی بسیار محکم هستند و سختی و مقاومت آنها یادآور روحیات و نوع زندگی مردم منطقه است. لوازم مورد نیاز برای ساخت این پاپوش داس، سوزن، درفش و کارد است.
برای ساخت سواس ابتدا برگ داز (خرمای وحشی) را کنده و جمع آوری می‌کنند و بعد آنها را می‌ریسند. سپس آنها را با سنگ می‌کوبند و به مدت یک تا دو روز زیر آفتاب نگه می‌دارند. در مرحله بعد برگ‌های کوبیده شده را داخل آب می‌اندازند و پس از خروج از آب مجددا آنها را با سنگ می‌کوبند تا کاملا محکم شود. برای بافت طناب‌های کوچک و بزرگی که به آنها چیلک گفته می‌شود، شخص بافنده یک بند به دور کمر خود انداخته و دو سر آن را با پای خود نگه می‌دارد. سپس برگ‌های کوبیده شده را به دور این طناب‌ها تاب داده و می‌پیچاند و با کشش زیاد آنها را محکم می‌کند. در مرحله بعد چیلک‌های آماده شده را دوباره می‌کوبند تا نرم شود و بعد از آن کفی سواس را با این طناب‌ها بافته و بعد با چیلک‌های دیگری بند‌های بین انگشتان، رو و پشت پا را روی کفی کفش وصل می‌کنند.
امروزه سواس هم مانند بسیاری از پاپوش‌های قدیمی ایرانی به دست فراموشی سپرده شده و در شهرها و روستاهای مختلف شاهد افرادی هستیم که با لباس محلی خود دمپایی پلاستیکی یا کفش‌های صنعتی به پا دارند.
منبع: هنرآنلاین