وبگاه عالی نیوز

به منظور انجام عملیات ایذایى و محدود، طرحى جهت حمله به اسکله الامیه عراق در منطقه خلیج فارس تصویب  و اجراى این ماموریت به نیروى دریایى سپاه واگذار شد و یکى از یگانهاى با تجربه نیروى زمینى سپاه از لشگر 14 امام حسین ((ع ))، براى انجام این عملیات ، به قرارگاه نوح مامور گردید و در ساعت 1:30 دقیقه بامداد روز سه شنبه 11/6/1365 با رمز مقدس ((حسبنا الله و نعم الوکیل )) در منطقه خلیج فارس آغاز گردید.
 

مختصرى از موقعیت جغرافیایى منطقه و اهمیت آن
دو اسکله الامیه و البکر در آبهاى خلیج فارس و در جنوب شرقى ((راس ‍ البیشه ))، با فاصله 12 کیلو متر از یکدیگر، در یک راستا - نسبت به خط شمال - واقع شده اند. سواحل جمهورى اسلامى ، در شمال این اسکله ها، و بندر فاو، خور عبدالله و بوبیان نیز در غرب آن ، قرار دارند.
محل تعبیه این سکوها، نقطه تلاقى آبهاى اروند رود و خور عبدالله با خلیج فارس است . عمق آب در اطراف این اسکله ها - در حالت مد - 34 متر و در حالت جزر، بین 30 تا 31 متر است .
فاصله این دو سکو تا مواضع خوددى (در نهر قاسمیه )، به ترتیب ، 25 و 35 کیلو متر است و طى مسافت میان این اسکله ها تا ام القصر، به وسیله ناوچه هاى دشمن ، 3 ساعت به طول مى انجامد.
سکوهاى البکر و الامیه ، قبل از شروع جنگ ، از عمده ترین محلهاى صدور نفت عراق بودند که کشتیهاى بزرگ با تناژ بیش از 300 هزار تن ، با پهلوى گرفتن در کنار این سکوها، بارگیرى مى کردند و به دلیل موقعیت جغرافیایى خاص این دو اسکله (عمیق بودن آب در این منطقه و...) یک سوم نفت عراق از این منطقه صادر مى شد. علاوه بر این ، با قرار گرفتن این دو اسکله بر سر راه ام القصر و بندر بصره ، کشتیهاى بازرگانى عراق ، در کنار آنان لنگر مى انداختند و پس از فرا رسیدن موعد تخلیه و یا بارگیرى ، راهى بنادر مذکور مى شده اند.
با شروع جنگ و تلاش عراق براى افزایش صدور نفت ، فعالیت این سکوها زیاد و در نتیجه ، به صورت یکى از اهداف مورد حمله ایران در آمدند.
با وجود همه موانع و مشکلات موجود، تصرف سکوها - به دلیل اهمیت این منطقه براى جمهورى اسلامى - ارزش فراوانى داشت و مزایاى زیر را در برداشت :
 

1 - ارزش سیاسى اسکله

تصرف این دو اسکله ، تسلط بر شمال خلیج فارس را به دنبال داشت . و لازم به یاد آورى است - که بعد از عملیات والفجر 8 - که جمهورى اسلامى اعلام کرد بر شمال خلیج فارس مسلط شده است - عراق تعدادى خبرنگار و فیلمبردار به روى اسکله ها آورده بود، تا بدین وسیله نشان دهد که هنوز این منطقه ، داراى فعالیت است . همچنین این عملیات مقارن با تشکیل کنفرانس سران غیر متعهدها در حراره بود و لذا قبل از این که آن را عملیات نظامى صرف محسوب کنیم مى بایستى بعنوان یک عملیات سیاسى نظامى قلمداد کرد.
 

2 - زمینه سازى براى تصرف و تهدید ام القصر
با گذاشتن امکانات وسیعى روى آن ، رفتن به سوى ام القصر به راحتى انجام مى گرفت . از طرف دیگر، نیروهاى خودى مى توانستند، روزها در این منطقه مستقر و شبها جهت انجام عملیات ، به سوى بوبیان حرکت و مجددا به این منطقه باز گردند.
 

شرح عملیات
شب اول (9/6/65)
نیروهاى رزمنده پس از آن که توسط امام جمعه اصفهان آیت الله طاهرى از زیر قرآن عبور کردند در ساعت 21 سوار قایقها شده ، حرکت کردند، اما به دلایلى موفق نشدند در زمانبندى مورد نظر، خود را به موقعیتهاى از قبل تعیین شده برسانند و بعد از ظاهر شدن اشکالاتى ، انجام عملیات در آن شب منتفى و در ساعت 00:42دقیقه بامداد، به آنها دستور برگشت داده شد.
بعد از عقب نشینى نیروها، که تا حدود ساعت 3 بامداد به طول انجامید، فرماندهى دستور داد که اولا، کلیه قایقها - به دلیل پروازهاى احتمالى هواپیماهاى دشمن در روز - داخل نهرها استتار شود؛ ثانیا: جهت جلوگیرى از خروج اطلاعات پیرامون عملیات ، از خروج کلیه نیروها از منطقه عملیاتى جلوگیرى شود.
 

شب دوم عملیات
با در نظر گرفتن اشکالات به وجود آمده در منطقه ، تصمیم گرفته شد که نیروها، در ارتباط با عملیات بیشتر توجیه شوند. این توجیه ، تا ظهر روز 10 شهریور به طول انجامید. از ظهر تا ساعت 16 آن روز نیز نیروها استراحت کردند و بر خلاف شب قبل ، در ساعت 17 بعد از خوردن شام - به طرف اسکله خودى به راه افتادند. حدود نیم ساعت بعد در اسکله خودى حاضر شدند. وضعیت عقب نشینى شب گذشته و جلوه دادن آن براى نیروها، به گونه اى بود که همگى گمان مى کردند که حرکت شب گذشته ، جهت آمادگى بوده است .
درباره چگونگى حرکت غواصها، مسئولین معتقد بودند که حرکت شب گذشته آنها، از لحاظ رعایت غافلگیرى و به کار بستن تاکتیکهاى مورد نظر، موفق بوده ؛ زیرا در غیر این صورت ، هواپیماهاى عراق مى بایست از صبح ، منطقه را بمباران مى کردند.
بدین ترتیب ، با استفاده از تجربیات شب اول ، تدابیرى در جهت رفع پاره اى از نقایص و تقویت بیشتر نقاط قوت ، اتخاذ شد.
با آغاز تاریکى ، نیروها نماز را در اسکله شهید شمس  به جا آوردند، پس از آن ، حدود 10 دقیقه مراسم نوحه خوانى بود، که شور و حالى ایجاد کرد و بعد، بتدریج ، آماده حرکت شدند.
به دنبال حرکت این نیروها، هماهنگى لازم براى آمادگى نیروهاى موج دوم و... انجام گرفت .
در ساعت 21:17، بیسیم خبر داد که غواصها به اولین منطقه تعیین شده رسیده و مشغول پوشیدن لباسهاى خود هستند.
در ساعت 22:15 مسئول محور گزارش داد که به دومین نقطه تعیین شده رسیده و از آنجا به طرف نقطه سوم حرکت کرده است . بعد از این گزارش ، دستور سوار شدن اولین گروه هاى رزمنده صادر شد و حدود ساعت 22:35 این نیروها از اسکله به راه افتادند.
از اینجا به بعد، پیدا کردن سومین نقطه تعیین شده ، به صورت مسئله عمده غواصها مطرح شد و در این رابطه ، برخى اشکالات بروز کرد. از آنجا که در ساعت 23:00 ، جزر شروع مى شد، پیدا نکردن آن نقطه تا این ساعت به معناى ایجاد وقفه و بروز مشکلات اساسى در انجام عملیات تلقى مى شد.
در این حال ، نیروها با وجود آن که حدود یک کیلومترى نقطه مورد نظر بودند، اما نمى توانستند به آن دست پیدا کنند، از این رو در صدد بر آمدند که بوسیله رادار قرارگاه نوح ، مشکل را حل کنند.
در ساعت 23:32، پس از رفع برخى اشکالات ، گراى لازم جهت حرکت نیروها داده شد ؛ اما باز هم گشایشى در کار حاصل نشد. اشکال کار در این بود که برادران ، شبهاى گذشته با گراى دیگرى همین مسیر را مى رفتند و به همین دلیل ، حرکت با گراى داده شده ، براى آنها مفهوم نبود. سرانجام ، در یک هماهنگى بین برادران ، قرار شد یکى از مسئولین قرارگاه ، با قایق مجهز به رادار خود، براى هدایت نیروها به جلو برود. او در ساعت 23:37 حرکت کرد.
در ساعت 23:35 فرماندهى لشکر، به نیروهاى احتیاط سوار شناور دستور داده بود، یک گروهان را آماده حرکت کنند تا بنا به دستور، سریعا به جلو بیایند. این کار از آن جهت ضرورى بود که احتمال تغییر در تاکتیکهاى پیش ‍ بینى شده ، وجود داشت .
8 دقیقه بعد از نیمه شب ، فرماندهى لشکر، تصمیم گرفت خود به جلو حرکت کند و چند دقیقه بعد، این کار عملى شد.
در ساعت 00:37 به فرماندهى که در راه بود، خبر داده شد که غواصها کار خود را براى پیشروى - با تغییر مختصرى در شیوه پیش بینى شده - شروع کرده اند. براساس پیش بینى قبلى ، حرکت نیروهاى موج اول ، بدین صورت بود که بعد از پیاده شدن در آب ، در سه محور مشخص حرکت مى کردند و به سه نقطه جداگانه از اسکله حمله ور مى شدند. با ورود غواصان به داخل آب و توجه به مسیر آن ، معلوم شد که بر خلاف پیش بینى قبلى ، جهت وزش باد، تقریبا بر عکس نیاز است و موجب مى شود که آب ، به سینه نیروهایى که به طرف اسکله حرکت مى کنند، کوبیده شده ، ضمن کند کردن حرکت ، باعث خستگى آنها بشود.
در همین حال که قایق فرماندهى در حال حرکت به سمت جلو بود، تماس ‍ بیسیم با نیروهاى غواص قطع شد و تلاش براى ایجاد تماس با آنها به جایى نرسید. این در حالى بود بودن که طبق تماس قبلى ، نیروها در عین اخلالى که در یکى از محورها به وجود آمده بود، با موفقیت در حال پیشروى به سوى اسکله بودند. علاوه بر آن ، با نزدیک شدن ساعت 3 بامداد و مد آب ، حرکت براى نیروها دشوارتر مى شد.
با شروع مد، هر گونه امیدوارى نسبت به موفقیت غواصها، بتدریج ، تبدیل به یاس مى شد. موج آب ، شدید بود و همه گمان مى بردند که آب ، نیروهاى غواص را به طرف اسکله خودى خواهد راند.
قطع بیسیم ، منجر به طرح این سئوال که چه باید کرد! آیا نیروها را باید به عقب کشید؟ یا در همین حال ، سوار شناورها را وارد عمل کرد؟ حتى این مسئله مطرح شد که آیا مى توان با قایقهایى به جمع کردن غواصها پرداخت ؟! زمان بسرعت مى گذشت و نزدیک ساعت 4 صبح ، هوا کم کم در حال روشن شدن بود. در واقع ، قطع تماس با نیروهاى غواص ، تردید و دو دلى ناراحت کننده اى را در گرفتن تصمیم قاطع به وجود آورده بود.
از یک طرف ، غواصهاى پیشتاز در داخل آب قرار داشتند و از وضعیت آنها اطلاع درستى در دست نبود و احتمال مى رفت که بر اثر فشار مد به عقب رانده شده باشند و این ترس وجود داشت که بر اثر ورود و حمله سوار شناورها، غواصهایى که جاى آنها مشخص نبود، توسط قایقها زیر گرفته شوند. از سوى دیگر، با فرا رسیدن روز، دیده شدن قایقهاى آماده ، توسط دشمن عکس العمل طبیعى وى را نیز به دنبال داشت و احتمال محاصره غواص ها نیز از طرف دشمن مى رفت .
 

رسیدن نیروها و شروع عملیات در اسکله
بعد از قطع ارتباط بیسیم غواصها به راه خود ادامه داده بودند. در این میان ضمن این که بین ستونها فاصله افتاده بود ارتباط آنها نیز با یکدیگر قطع شده بود. با مد آب و تلاطم فوق العاده و تغییر جهت آن ، برادران جناح چپ و وسط، عملا از مقابل اسکله رد شده ؛ ولى در محور راست ، نیروها توانسته بودند، حدود ساعت 4 صبح ، در سمت چپ اسکله به پد هلیکوپتر برسند. اکنون بایستى تصمیم مى گرفتند: آیا ماموریت نیروهاى دیگر را باید انجام بدهند؟ چگونه ؟ تصمیم مشخص بود. در همانجا با مشورتى کوتاه ، طرحى ریخته شد که بر طبق آن ، وارد عمل شدند. بر اساس این طرح ، در صد مترى اسکله ، فرمانده نیروهاى محور راست ، به همراه معاون خود و یکى از مسئولین دسته ها، از گروه جدا شده ، به طرف اسکله حرکت کردند و به زیر آن رسیدند. این برادران ، با یک سلسله حرکات و تاکتیکهاى بى نظیر، موفق شدند خود را به بالاى اسکله - روى پد هلیکوپتر - برسانند.
رزمندگان در بالاى پد، به یک سنگر نگهبانى عراقیها برخوردند که سه نفر نگهبان در آن مستقر بودند و بایستى این قسمت از اسکله ، بدون سر و صدا پاکسازى مى شد.
دقایقى گذشت ؛ برادران در تاریکى ایستاده ، منتظر فرصتى براى غافلگیر ساختن دشمن بودند، در این هنگام ، با خوردن دست یکى از آنها به کلاه آهنى که در کنار سنگر بود و با افتادن کلاه بر روى زمین ، یکى از افراد دشمن هشیار شده ، پس از لحظه اى ، به سوى مکانى که از آن صدا برخاسته بود، حرکت کرد و بدین ترتیب ، دیگر چاره اى جز درگیرى باقى نماند.
درست در زمان رسیدن نگهبان دشمن به نزدیکى غواصان ، یکى از آنها بلند شد و ایستاد. این رزمنده ، نظیر سایر برادران ، به لباس غواصى سپاه ملبس ‍ بود، و لوله مخصوص لباس نیز به آن آویزان بود. نگهبان مزبور که در تاریک و روشن بامداد، ناگهان خود را با موجود عجیب و پر هیبتى مواجه مى دید، از شدت وحشت بیهوش شد و به زمین افتاد. با افتادن وى ، رزمندگان توانستند با استفاده از اسلحه کلت ، بدون دادن فرصتى به نگهبان دیگر، آنها را به هلاکت برسانند.
شعاع پد، حدودا یک کیلومتر بود. برادران غواص ، بسرعت عملیات پاکسازى پد، انهدام موانع ، و آماده کرن محل براى ورود دیگران را انجام دادند. بدین ترتیب ، نیروها عازم بالا رفتن از اسکله شدند. در این هنگام ، یک نفر عراقى - در حالى که فریاد مى زد و تیراندازى مى کرد - به بالاى سر نیروهاى خودى رسید، که توسط رزمندگان ایرانى ، با کلت هدف قرار گرفت . دشمن متوجه حضور نیروهاى ایرانى در اطراف پد هلیکوپتر شده بود، اما دیگر دیر بود و در این زمان نصف نیروهاى محور راست ، از اسکله بالا رفته بودند، بدین ترتیب دشمن از اقدامات خود سودى نبرد و بشدت سرکوب شد و نفرات خودى توانستند بدون دادن تلفات تا ساعت 4:30 به بالاى اسکله برسند.
از این سوء در وضعیت نومیدى و نگرانى و در شرایطى که تنها حدود نیم ساعت به روشنى هوا مانده بود ایستگاه شنود خبر داد که بالاى اسکله درگیرى است . به دنبال آن ، چند رگبار تیر رسام ، شلیک و سپس قطع شد. اکنون باید دقیقا مشخص مى شد که آیا عراقیها تیراندازى کرده اند و یا این که نیروهاى پیشتاز، درگیرى را آغاز کرده اند. از آنجا که قرار بود رزمندگان ایرانى ، با رسیدن به اسکله ، با پرتاب گلوله منور علامت بدهند و این امر اتفاق نیفتاده بود، هنوز شک و دو دلى ، به قوت خود باقى بود. با این وجود، سوار شناورها، آماده صدور فرمان حرکت شدند.
این زمانى بود که هوا روشن شده ، شبح اسکله از دور دیده مى شد. در این هنگام ، بار دیگر تیراندازى آغاز شد و همراه آن ، دو گلوله آر پى جى ، نیز شلیک شد. با شلیک دیگر گلوله هاى آر پى جى مسلم شد که نیروها درگیر شده اند و دستور حرکت سوار شناورها به سوى اسکله صادر گردید.
از سوى دیگر، نیروهاى جلو، پاکسازى اسکله را آغاز کردند. در این حال ، نیروهاى غواص ، با سلاحهاى محدود خود، توانستند از پد هلیکوپتر تا بریدگى وسط اسکله را پاکسازى کنند.
مقاومت دشمن در سمت مقابل ، زیاد بود. علاوه بر آن ، رزمندگان خودى همگى خسته شده بودند و محدودیت سلاح موجود نیز مانع از پیشروى بیشتر آنان از این نقطه مى شد. در ساعت 5:30 گروهان سوار شناور به اسکله رسید. دشمن به علت در دست داشتن سمت راست اسکله ، با سلاح 57 میلیمترى به سوى قایقهاى خودى شلیک مى کرد. با وارد شدن گروهان سوار شناور، از فشار وارده بر برادران غواص کاهش یافت . تا این مرحله از کار، نیروهاى عمل کننده غواص ، تنها چند مجروح داشتند.
از سوى دیگر، با روشن شدن هوا، تعدادى از غواصان محورهاى دیگر، موقعیت را یافتند که خود را به اسکله برسانند و تعدادى دیگر نیز توسط نیروهاى خودى ، از سطح آب جمع آورى شدند.
دریا همچنان تلاطم داشت و حرکت قایقهاى سوار شناور، بر روى موجهاى آب ، تلاطم خاصى به آن بخشیده بود. اما قایقها با سرعت ، بر روى امواج ، به طرف اسکله حرکت مى کردند. در نزدیکى اسکله ، دشمن بر روى نیروها توسط چهار لولها، و 75 م م اجراى آتش مى کرد، که چند قایق نیز مورد هدف قرار گرفت و تعدادى از رزمندگان ، زخمى شدند. همزمان یک فروند هواپیماى دشمن نیز در آسمان ظاهر شد ؛ ولى به علت حضور نیروهاى عراقى بر روى اسکله ، از حمله خوددارى کرد و در عوض ، با تیربار، به قایقهاى ایرانى حمله کرد و خساراتى نیز وارد ساخت .
در این هنگام ، یکى از غواصان ، به وسیله چهار لولى که سه لول آن خراب بود، به طرف هواپیما تیراندازى کرد. هواپیما هدف قرار گرفت و سقوط کرد و خلبان آن على رغم خارج شدن از هواپیما، به علت انفجار آن ، کشته شد.
سقوط هواپیما و رسیدن نیروهاى تازه نفس احتیاط، همان اندازه در تقویت روحیه نیروهاى ایرانى موثر بود که در تضعیف روحیه دشمن ، دشمن در انتهاى سمت راست اسکله ، دو قبضه توپ 57 م م داشت ، که با استفاده از آنها، اسکله و مسیر قایقهاى ایرانى را زیر آتش مى گرفت . علاوه بر آن ، عراقیها با استفاده از هتل بلند واقع در سمت راست اسکله ، سنگر گرفته ، نیروهاى ایرانى را مورد هدف قرار مى دادند، در مقابل ، رزمندگان ایرانى نیز در پناه آتش آر پى جى هاى خود، به جلو رفته ، به پاکسازى و تامین منطقه اقدام مى کردند. از سوى دیگر، با ورود توپهاى 23 و 106 م م دشمن در سمت راست و شلیک آن به داخل ساختمان هتل ، باقیمانده عراقیها تسلیم شدند. بدین ترتیب ، کار تصرف اسکله نزدیک ساعت 8 صبح پایان یافت .
 

استقرار بر روى اسکله و حملات هوایى دشمن
با تصرف اسکله ، فرماندهى نیروهاى حمله ور تصمیم گرفت که نیروهاى اضافه ، هر چه سریعتر، تخلیه شده ، فقط تعداد محدودى از رزمندگان براى پدافند باقى بمانند. این کار، با توجه به سرعت عمل عراق ، در استفاده از هواپیماها، هر چه سریعتر انجام پذیرفت و حدود ساعت 10 صبح ، کلیه نیروهاى موج اول و دوم عقب کشیده شدند و نیروهاى احتیاط، به تعداد مورد نیاز، در اسکله استقرار یافتند.
بالاى اسکله ، تعداد چهار قبضه پدافند چهار لول ، دو عدد دو لول ، چند قبضه 57 م م و دو قبضه شلیکا موجود بود، که بلافاصله ، اقدام به راه اندازى آنها شد. از سوى دیگر، اسکله البکر نیز که صبح هنگام به آتش کشیده شده بود در حال سوختن بود.
نخستین فشار دشمن به اسکله الامیه ، با زدن یک موشک به پد هلیکوپتر - در ساعت 10 صبح آغاز شد. این در حالى بود که در این مکان ، تعدادى از زخمیهاى خودى و عده اى از اسرایى که آماده تخلیه بودند، مورد اصابت گلوله قرار گرفتند. بدین جهت ، با هماهنگى فرماندهى با مسئولین واحدهاى ، قرار شد که حتى المقدور، تعداد نیروهاى موجود بالاى اسکله ، محدود باشد تا از تلفات بیشتر جلوگیرى شود.
در این حال ، طبق گزارشات شنود، نیروهاى دشمن مستقر در اسکله البکر، به علت آتش سوزى شدید، دائما تقاضاى انتقال از منطقه را مى کردند. سوختن اسکله البکر، از اسکله خودى در کنار اروند رود - یعنى از فاصله 35 کیلومترى - بوضوح مشخص بود و دود سیاه غلیظى آسمان اطراف البکر را پوشانده بود.
در این وضعیت ، دشمن براى ادامه فشار خود بر روى اسکله الامیه ، از موشکهاى دوربرد استفاده کرد. علاوه بر موشک صبح ، به هنگام عصر نیز از موشک دیگرى استفاده کرد، که به 150 مترى پد هلیکوپتر اصابت کرد و دو یا سه نفر تلفات داشت . دشمن علاوه بر پرتاب موشکها، حدود پنجاه بار نیز اقدام به بمباران هوایى کرد که فشار زیادى بر رزمندگان خودى وارد نکرد.
على رغم تصور نیروهاى ایرانى ، مبنى بر عدم فعالیت دشمن در شب ، نخستین موشک دشمن در ساعت 10 شب به اسکله اصابت کرد و تا صبح 4 فروند موشک دیگر نیز به سوى اسکله شلیک شد که در نزدیکى صبح ، یکى از آنها به اسکله خورد و سه فروند دیگر به انحراف رفت .
شلیک موشک اولى در ابتداى شب ، باعث شد که از این پس نیروها دائما در انتظار اصابت موشک دوم باشند. بدنى ترتیب ، هیچ جاى اسکله ، محل امنى براى استراحت آنها به شمار نمى رفت .
دشمن توانست حوالى نیمه شب ، هشت فروند شناور خود را به طرف اسکله هاى البکر و الامیه بیاورد. ورود شناورها با وجود مشکلات مربوطه ، گواه این مطلب بود که عراق ، بر حفاظت از اسکله البکر و تصرف مجدد الامیه اصرار داد و بدین ترتیب ، با آمدن شناورها، واضح بود که دشمن از صبح فردا، علاوه بر بمباران ، با شناورها نیز به اسکله حمله خواهد کرد.
 

روز سوم ، تشدید حملات و تهدیدات دشمن و تصمیم به عقب نشینى
به دنبال موشکى که صبح هنگام به اسکله شلیک شد و به آن اصابت کرد، با روشن شدن هوا، هواپیماهاى دشمن ، در منطقه حضور و به بمباران اسکله پرداختند.
سپس ، ناوچه هاى دشمن نیز آرایش گرفته ، در حالى که هلیکوپترها در بالاى سر آنها قرار گرفته بودند، به سمت اسکله حرکت کردند.
فشار بر روى نیروهاى خودى ، هر لحظه بیشتر مى شد و مشخص بود که بدون عملیات پشتیبانى و تکمیلى (که انجام آن به دلایلى صورت نگرفت ) و بدون پشتیبانى هوایى و دریایى لازم ، مى بایست عملیات تهاجمى پایان مى یافت و نیروهاى خودى اعم از آنهایى که روى اسکله مستقر بودند و آنهایى که در قایقها مى جنگیدند، منطقه را ترک کنند و سرانجام براساس ‍ تدبیر اتخاذ شده رزمندگان دلاور جمهورى اسلامى ایران اقدام به عقب نشینى کردند و ساعتى به ظهر مانده ، که نیروهاى دشمن از اسکله بالا رفته ولى دیگر نه از تاسیسات اثرى مانده بود و نه از تجهیزات مربوطه .
از کشته هاى دشمن در این عملیات ، آمار دقیقى در دست نیست ؛ اما بنا به گفته رزمندگانى که در جریان تک به اسکله حضور داشتند، حدود پنجاه تن از دشمن کشته شده و حدود 110 نفر به اسارت در آمدند ؛ که به هنگام انتقال آنان ، بر اثر اصابت موشک دشمن به پد هلیکوپتر اسکله ، تعدادى از آنان به قتل رسیدند و حدود 90 تن تخلیه شدند.