تفسیر المیزان که در حدود سال ۱۳۷۴ق شروع و در شب قدر (۲۳ رمضان) ۱۳۹۲ق پایان یافت، این تفسیر نخستین بار در ۲۰ جلد بالغ بر ۸۰۰۰ صفحه به زبان عربی در قطع وزیری منتشر شد. کتاب "المیزان فی تفسیر القرآن" تألیف علامه محمدحسین طباطبایی است. علامه برای تفسیر، ابتدا آیه را بیان نموده و بعد از آن به تفسیر هر جزء از آیه پرداخته است. شیوه تفسیر "قرآن به قرآن" علامه طباطبایی شیوهای بیسابقه بوده است. وی بنای تفسیر آیات را کمک گرفتن از دیگر آیات قرآن برای روشن نمودن قصد و معنا قرار داد. • این تفسیر شریف به زبان فارسی نیز ترجمه شده است، در ابتدا جمعی از فضلاء و مدرسین حوزه علمیه قم در ۴۰ جلد آن را ترجمه کردهاند. و از جمله مترجمین این کتاب شریف میتوان به آیت الله ناصر مکارم شیرازی و آیت الله محمدتقی مصباح یزدی اشاره کرد. در مرحله بعد، این کتاب توسط آیت الله سیدمحمدباقر موسوی همدانی در ۲۰ جلد ترجمه شده است. نامبرده همچنین از جمله مترجمین دوره اول ترجمه کتاب شریف المیزان بوده است. • خود علامه پیرامون این روش تفسیر، کراراً اظهار میداشت: «ما این روش تفسیری را از مرحوم قاضی داریم.» طبق سخن خود علامه این نوع تفسیر، تفسیر مرحوم آیت الله حاج میرزاعلی آقای قاضی بوده است. این عالم بزرگوار در مقدمه "المیزان" پس از اشاره به روشهای مفسران، میافزاید: «شما اگر در تمام روشها و مسلکهایی که درباره تفسیر قرآن برشمردهایم دقت کنید؛ مشاهده خواهید کرد همه آنها در یک نقص که نقص بسیار بزرگی است، شریک هستند و آن اینکه نتایج حاصل از بحثهای علمی و فلسفی را بر قرآن کریم تحمیل کردهاند بیآنکه آیات دلالتی بر این معانی داشته باشند. درنتیجه، تطبیق خود را تفسیر نامیدهاند و حقایق قرآن را به صورت مجازهایی در نظر گرفته و وجه تنزیل عدهای از آیات را تأویل کردند.» • اولین و مهمترین مزیت تفسیر شریف "المیزان" تفسیر آیه به آیه است. علاوه بر آن، میتوان به ورود علامه به بحثها از جوانب گوناگون اشاره کرد یعنی علامه، علاوه بر تفسیر؛ بحثهای روائی، اجتماعی، تاریخی، فلسفی و علمی را هم بدون خلت بیان کرده است.