(دوم نوامبر 1917م)
در هنگامه جنگ جهانی اول، در دوم نوامبر 1917م آرتور جِیمز بالْفور، وزیر امور خارجه وقت انگلستان اعلامیه ای را که به نام او، به اعلامیه بالفور معروف شد، صادر و در آن، بر لزوم فراهم نمودن زمینه برای تشکیل رژیم صهیونیستی در سرزمین فلسطین اشغالی تاکید کرد. اعلامیه بالفور حاکی از این مطلب بود که دولت انگلستان با تشکیل دولت یهودی در فلسطین موافق است و همه توان خود را برای تأسیس چنین دولتی به کار خواهد گرفت. هفت ماه پس از صدور این اعلامیه، سرزمین فلسطین، طی نبرد نیروهای انگلیسی با قوای عثمانی، به تصرف بریتانیا درآمد. این عملیات که در چارچوب اجرای اعلامیه بالفور به وقوع پیوست، باعث شد تا حکومت نظامی انگلیس بر فلسطین حکمفرما گردد. این رویداد، زمینه ساز انتقال تدریجی یهودیان جهان با کمک و مساعدت انگلیسی ها و سرمایه داران یهودی به فلسطینِ تحت اشغال بریتانیا شد. هنگام صدور اعلامیه بالفور، فلسطین هنوز به طور کامل از نیروهای عثمانی تخلیه نشده بود و جمعیت یهودی آن از چهل هزار نفر تجاوز نمی کرد. این تعداد یهودی در مقابل جمعیت پانصد هزار نفری اعراب فلسطین اقلیت کوچکی به شمار می آمد، ولی پس از اشغال فلسطین توسط نیروهای انگلیسی و اعطای قیمومیت این سرزمین به انگلیسی ها از طرف جامعه ملل، تعداد مهاجرین یهودی به فلسطین، طی مدت کوتاهی به حدود یکصد و پنجاه هزار نفر رسید. در سال 1922م، اعلامیه بالفور با حذف ماده مربوط به ایجاد دولت یهود، در جامعه ملل به تصویب رسید. از این پس، تمام کوشش صهیونیست ها، صرف جذب و جلب مهاجران یهودی از اقصی نقاط جهان به فلسطین گردید. زمانی که بالفور اعلامیه خود را صادر کرد، قوم یهود فقط یازده درصد کل جمعیت فلسطین را تشکیل می داد. در این اعلامیه، 89 درصد ساکنان بومی و عرب فلسطینی که در حقیقت مالک 97 درصد اراضی این کشور کهن بودند، با قید عبارت جوامع غیر یهود، نادیده گرفته شدند. سرانجام سی و یک سال پس از صدور این اعلامیه استعماری و هجده سال پس از مرگ بالفور، رژیم نژاد پرست صهیونیستی، با سلب کلیّه حقوق مردم فلسطین و غصب سرزمینهای آنان، در چهارم مه سال 1948م اعلام موجودیت نمود. انگلستان نیز به وعده خود عمل کرد و از آن پس تاکنون به همراه امریکا و دیگر کشورهای غرب از مهمترین پشتیبانان صهیونیست های نژادپرست در غصب سرزمینهای اسلامی، تأسیس رژیم اسرائیل و آواره کردن و قتل عام مسلمانان فلسطینی بوده است.