صدام حسین؛ دیکتاتور عراق، پس از متارکه پدر و مادرش از یکدیگر در 28 آوریل 1937م در روستایى در حومه تکریت به دنیا آمد. وی در بیست سالگی دایى خود را به قتل رساند و روانه زندان شد. اما پس از شش ماه آزاد گردید. او در 22 سالگی به عضویت حزب بعث عراق درآمد و در عملیات ترور ناموفق عبدالکریم قاسم، رئیس جمهور وقت شرکت کرد. صدام سپس به سوریه و لبنان گریخت و با به قدرت رسیدن احمد حسن البکر به عراق بازگشت. در این هنگام، با حذف عناصر غیربعثی از کادر رهبری عراق، صدام در سن 32 سالگی توسط حسن البکر به معاونت شورای فرماندهی حزب بعث برگزیده شد و به این ترتیب مرد شماره دو عراق گردید. با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، حسن البکر ایران را به رسمیت شناخت و قصد داشت رابطه نزدیکی با جمهوری اسلامی ایران برقرار کند، اما تحت فشار معاونش صدام، مجبور به استعفا و کناره گیری از قدرت گردید. از این زمان یعنی ژوئیه 1979، صدام حسین قدرت اول عراق شد و به تصفیه های خونین و بی سروصدایى دست زد و مخالفان خود را از سر راه برداشت. وی پس از استحکام موقعیت خویش و تسلیح ارتش عراق، در سپتامبر 1980م جنگ خونینی را که در حدود هشت سال ادامه یافت با کشور همسایه اش ایران، آغاز کرد. صدام در این جنگ، از حمایت بی دریغ همه قدرتهای شرق و غرب عالم برخوردار بود. با این حال بدون دستیابی به اهداف رؤیایى خود در این جنگ و پس از ارتکاب فجیع ترین جنایات جنگی و بی حرمتی به تمامی قوانین شناخته شده بین المللی مربوط به زمان جنگ، در سال 1988م از مرزهای ایران عقبنشینی کرد. صدام یک سال بعد با خیال مشابهی به همسایه دیگرش، کویت حمله کرد و پس از شش ماه اشغال، با یورش سنگین امریکا و نیروهای متحد، با ذلت عقب نشینی کرد. در این زمان شورشهای داخلی به انتفاضه ای مردمی تبدیل شد که علیه صدام خروشید، اما صدام با قساوتی بی نظیر، صدها هزار نفر را به خاک و خون کشید و با بی رحمی هر چه تمامتر، تمامی حرکتهای اعتراض را سرکوب کرد. او همچنین در طول سالیان حکومت خود، هزاران هزار نفر مرد و زن و جوان و سالخورده را به اتهامات واهی روانه زندانهای مخوف خود نمود که کمتر کسی از میان آنان، زنده بیرون آمد. پس از حملات یازدهم سپتامبر 2001م و تصمیم امریکا برای حمله به عراق، سیل تبلیغات امریکا و انگلیس علیه عراق به اتهام تولید و تکثیر سلاحهای کشتار جمعی باعث شد تا نیروهای این دو کشور در بیستم مارس 2003م به عراق حمله برند. پس از سه هفته از آغاز جنگ، ارتش و مقامات عالی رتبه عراق، یکباره دست از مقاومت کشیدند و با حرکتی از پیش تعیین شده، کشور را به اشغالگران سپردند. با سقوط بغداد در نهم آوریل 2003م، دوران حکومت سیاه و ننگین دیکتاتوری از نسل چنگیز خان و تیمور لنگ و هیتلر پایان یافت و زمانه عربده کشیهای مستانه از قدرت و ایجاد جو رعب و وحشت خاتمه پذیرفت. با این حال مدتی بعد در حرکتی نمایشی، صدام توسط اشغالگران گرفتار آمد و دور تازهای از فریب افکار عمومی جهان آغاز شد.