نویسنده: محمد الجاسم

عالی نیوز به  نقل از دیپلماسی ایرانی: در طی 10 روز گذشته من تنها از خانه ام در کویت خارج نشده ام، من همیشه به همراه یک نفر از خانه خارج می شدم. من یک پدربزرگم و مشکل قلبی دارم، اما این کار به خاطر سنم یا وضعیت جسمی ام نبود، من فوق العاده مراقب بودم تا کسی به من حمله نکند. احتیاط من بی اثر بوده است چون توسط دولت خودم ربوده شدم. من می دانم که این تهدید جدی است، چون در طول چهار هفته گذشته، این تهدید برای سه نفر اتفاق افتاده است.

من اولین کویتی بودم و قطعاً آخرین نفری نیستم که به خاطر یک انتقاد خفیف از خانواده سلطنتی محکوم شدم. این اتفاق در هر زمان دیگری هم می تواند برای من اتفاق بیفتد. من یک وبلاگ نویس هستم که سعی کرده ام آزادانه درباره سلطنت مطلقه ای که بر کشورم حکومت می کند، صحبت کنم. در عین حال من یک حقوقدان هستم که از بیش از 20 پرونده آزادی بیان دیگر تاکنون دفاع کرده ام.

دستگیری ها خوشایند نیستند، جلسات دادگاه وجود ندارند. در روز چهارم اعتصاب غذایم در سال 2010 و در حالی که در وزارت امنیت داخلی زندانی بودم، احساس کردم در حال فروپاشیدن هستم. آمبولانس من را به بیمارستان نظامی برد، جایی که خانواده ام اجازه نداشتند من را ببینند. من یک شب در آنجا بودم. دست و پای من به میله های تختم بسته شده بودند. صبح روز بعد مجدداً به زندان منتقل شدم.

هر زمان که من از زندان به وزارت امنیت منتقل می شدم، رو به سمت دیوار قرار داده می شدم و بازوهایم پشت سرم بود، مچ ها و زانوهایم به هم بسته شده بودند و چشم بند سیاه ضخیمی در تمام مدت روی چشمانم بود. سپس توسط یک تیم 24 نفره از نیروهای ویژه اسکورت می شدم. من شک ندارم که این روش برای من و دیگران در آینده هم تکرار خواهد شد. تجربیات من در کتابی که با عنوان «راه من به سوی زندان» نوشتم، آمده است. البته این کتاب در کویت ممنوع است. اولین بار که این اتفاقات افتاد، زندان من تبدیل به یک موضوع مهم شد، اما در حال حاضر صدها نفر از مردم هستند که به خاطر پرونده های سیاسی تحت پیگرد قانونی قرار گرفته اند و به پنج سال حبس محکوم شده اند.

پنجنشبه این هفته، شیخ صباح احمد جابر الصباح، امیر کویت یکی از رهبران خلیج فارس است که در نشست شورای همکاری خلیج فارس با رئیس جمهور باراک اوباما در کمپ دیوید، دیدار می کند. طرفداران آزادی بیان در کویت پس از مصاحبه اوباما با توماس فریدمن از نیویورک تایمز در 5 آوریل که در آن از سیاست های حقوق بشری کشورهای شورای همکاری خلیج فارس انتقاد کرده بود، بسیار مشتاق شرکت امیر در این نشست هستند. اوباما در مصاحبه اش گفته بود: «بزرگترین تهدیدی که کشورهای شورای همکاری خلیج فارس را تهدید می کند، ممکن است مداخله ایران نباشد، این تهدید می تواند نارضایتی داخلی در خود این کشورها باشد.»

برخی انتظار دارند که دولت کویت در پی جلسه کمپ دیوید، سیاست های حقوق بشری اش را بهبود ببخشد. اما آیا کاخ سفید قصدی جدی درباره مساله نقض حقوق بشر توسط متحدینش دارد؟ من شک دارم. اوباما ترجیح می دهد با شرکای عرب درباره توافق هسته ای تاریخی با ایران صحبت کند.

بعد از پیگیری هایی که ویلیام برنز، دستیار وزیر خارجه در امور خاور نزدیک در سال 2003، انجام داد و در رابطه با وضعیت حقوق بشر از همتای کویتی اش پرسیده بود، وی مدعی شد که جرم بسیاری از مخالفین فقط توهین به نخست وزیر است. اما به نظر می رسد که برنز دیگر پیگیر این پرونده نشد.

از آن زمان به بعد ما چیز زیادی از وزارت خارجه ایالات متحده نشنیده ایم. در حال حاضر افراد زیادی به خاطر نبود آزادی بیان در کویت در بازداشت به سر می برند، ولی واکنش عمومی و موثری از سوی ایالات متحده به این مسئله ندیده ایم. من معتقدم که دولت آمریکا به خاطر منافعش، بیشتر به دنبال حفظ منافع این رژیم ها به جای شهروندانشان است. به خصوص اگر این کشورها دارای منابع زیادی نفت باشند موجب می شود تا دولت هایشان در زمینه حقوق بشر آزادانه رفتار کنند.

منبع: پولیتیکو/ مترجم: حسین هوشمند