حدود شش ماه پس از پایان اشغالِ کویت توسط عراق، توافقنامه نظامی امریکا و کویت، در 19 سپتامبر 1991م منعقد شد. به ادعای مقامات کویت، این قرارداد به منظور جلوگیری از تجاوز نظامی مجدد عراق به کشور کویت امضا شد. بر اساس این پیمان نظامی ده ساله، امریکا حق استفاده از بنادر کویت و استقرار نیرو و تجهیزات امریکایی در خاک کویت را به دست می آورد و دو کشور، تمرینهای مشترک نظامی انجام می دهند. در سالهای بعد، دیگر کشورهای جنوب خلیج فارس نیز با امریکا، انگلیس و فرانسه، پیمان نظامی امضا کردند. اما برخلاف تصور کشورهای مذکور، این پیمانها، خود موجب افزایش حضور نظامی نیروهای بیگانه و تشدید نا امنی در منطقه خلیج فارس گردید. در واقع بازیگران اصلی صحنه لشکرکشی نیروهای نظامی غرب به خلیج فارس، امریکا و انگلیس بودند و این موافقتنامه، توجیهی برای این حضور نامشروع بود. در این راستا، امریکا علاوه بر اخذ هزینه های لشکرکشی خود از عربستان، کویت، قطر، بحرین، امارات و عمان که بالغ بر سیصد میلیارد دلار بود، با ترساندن آنها از خطر حمله مجدد عراق، میلیاردها دلار اسلحه به آنها فروخت. در این میان، میزان هزینه های این حضور نامبارک، اقتصاد کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس را به شدت متزلزل ساخت، به طور مثال، در حالی که ذخایر ارزی عربستان تا پیش از حمله عراق به کویت 180 میلیارد دلار و ذخایر کویت 170 میلیارد دلار برآورد شده بود، این مبلغ پس از پایان جنگ به صفر رسید و بعضاً باکسری نیز مواجه شدند.