دولت عثمانی از دیرباز مخالف حضور و رشد ارامنه در حیطه حکومتی خود بود و هر از چند گاهی آنان را به طرق مختلف سرکوب می نمود. از این رو، برانداختن ارامنه، یکی از سیاستهای دولت عثمانی به شمار می رفت چرا که همواره از شورش و انقلاب آنها در هراس بود. گرچه توافقات قبلی عثمانی با انگلستان و سایر دولتها مبنی بر تضمین امنیت ارامنه در مقابل کُردها به امضا رسیده بود، اما دولت عثمانی به عنوان انجام اصلاحات در ایالات ارمنی نشین، به حذف و حصر آنها می اندیشید.