دولت عثمانی از دیرباز مخالف حضور و رشد ارامنه در حیطه حکومتی خود بود و هر از چند گاهی آنان را به طرق مختلف سرکوب می نمود. از این رو، برانداختن ارامنه، یکی از سیاستهای دولت عثمانی به شمار می رفت چرا که همواره از شورش و انقلاب آنها در هراس بود. گرچه توافقات قبلی عثمانی با انگلستان و سایر دولتها مبنی بر تضمین امنیت ارامنه در مقابل کُردها به امضا رسیده بود، اما دولت عثمانی به عنوان انجام اصلاحات در ایالات ارمنی نشین، به حذف و حصر آنها می اندیشید. در سال 1885م، ارامنه انجمنی را تشکیل دادند که هدف از آن، تعلیم و بیداری مردم مطرح شد. پنج سال بعد، انجمن دیگری با اهداف تند و عملی شکل گرفت که آموزش روش استفاده از سلاح نیز در برنامه های آن قرار داشت. از طرف دیگر، روسیه و انگلستان نیز هر کدام دیدگاهی متفاوت نسبت به ارامنه داشتند. این عوامل باعث شد تا پس از درگیریهای کردها و ارامنه دولت عثمانی از سال 1894م، با اجیر کردن کردهای عثمانی دست به کشتار وسیع ارامنه زده و آنان را قتل عام نماید. در یک مورد از این قتل عامها که از 26 اوت همان سال آغاز شد، هفت هزار ارمنی کشته شدند. همچنین در این راستا، طی سالهای 1894م تا 1896م بیش از 200 هزار تن از ارامنه به مقتضیات سیاست براندازی ارامنه که در برنامه کار دولت عثمانی بود، قتل عام گردیدند. بهانه ترکهای عثمانی برای ارتکاب این جنایت، کمک ارامنه به یونانیها در شورش علیه عثمانی بود.