نبرد توابین با سپاهیان ابن زیاد (65 ق)

تاریخ وقوع: 22 جمادی الاول

واقعه عین الورده، نبرد خونین و بزرگی میان شیعیان عراق و سپاهیان شام به فرماندهی عبیدالله بن زیاد بود. همان طوری که در اول ربیع الثانی اشاره کردیم، پس از قیام مقدس ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام و شهادت جانسوز وی و یارانش بدست سپاهیان یزید بن معاویه در سرزمین کربلا و افشاگری اسیران واقعه کربلا در ایام اسارت و روشن‌گری آنان بر ضد خلافت یزید بن معاویه، یک حالت ندامت و پشیمانی در شیعیان و محبان اهل بیت علیهم‌السلام به ویژه اهالی عراق و شهرهای بصره و کوفه به وجود آمد و به تدریج در طول چهار سال و اندی به یک قیام بزرگ تبدیل گردید.

پیشوای این قیام را سلیمان بن صرد خزاعی بر عهده داشت و در نخستین روز ربیع الثانی سال 65 قمری با حرکت از کوفه، مخالفت خویش را با دستگاه جبار اموی آشکار کرد. در آن هنگام خلافت امویان را مروان بن حکم بر عهده داشت و جنایتکار بزرگ کربلا یعنی عبیدالله بن زیاد، عامل وقت یزید در کوفه و بصره و آتش‌افروز اصلی واقعه کربلا در شام بسر می‌برد و حکومت مروان را تقویت و پشتیبانی می‌نمود.

برداشت های نادرست از فرمایش امام حسین علیه السلام

بسی جای تاسف دارد که برخی با تفسیرهای نامعقول، به ساحات مقدس اهل بیت(علیهم‌السلام) نسبت ناروای فحاشی و ناسزا گویی می‌دهند و سخن امام حسین(علیه‌السلام) را دشنام‌گویی قلمداد کرده و امام خویش را فحاش معرفی می‌کنند. نباید بداخلاقی و بدزبانی خود را اینگونه توجیه کنیم و آن را دینی جلوه دهیم.

برخی افراد از بخشی از فرازهای خطبه امام حسین(علیه‌السلام) در مسیر کربلا  به ابن زیاد با عنوان «الدعی ابن الدعی» این‌گونه پنداشتند که حضرت به ابن زیاد ناسزا گفته و او را «زنازاده‌ی پسر زنازاده» خوانده است و گمان کرده‌اند که چون امام به مخالفین خود بد زبانی کرده، پس بد زبانی به مخالفین و منحرفان از صراط حق، نه تنها مشکلی ندارد، بلکه هم‌چون خود حضرت باید به آنان فحاشی و بد زبانی کرد، یعنی همان‌گونه که امام حسین(علیه‌السلام) به ابن زیاد ناسزا گفته و نسبت زنازادگی به او و پدرش داده، ما نیز در ناسزا‌گویی به امام حسین(علیه‌السلام) اقتدا می‌کنیم و اگر بنا باشد ایرادی گرفته شود، ابتدا باید از خود امام ایراد گرفت که چرا دشنام داده است.