بسی جای تاسف دارد که برخی با تفسیرهای نامعقول، به ساحات مقدس اهل بیت(علیهم‌السلام) نسبت ناروای فحاشی و ناسزا گویی می‌دهند و سخن امام حسین(علیه‌السلام) را دشنام‌گویی قلمداد کرده و امام خویش را فحاش معرفی می‌کنند. نباید بداخلاقی و بدزبانی خود را اینگونه توجیه کنیم و آن را دینی جلوه دهیم.
برخی افراد از بخشی از فرازهای خطبه امام حسین(علیه‌السلام) در مسیر کربلا به ابن زیاد با عنوان «الدعی ابن الدعی» اینگونه پنداشتند که حضرت به ابن زیاد ناسزا گفته و او را «زنازاده‌ی پسر زنازاده» خوانده است و گمان کرده‌اند که چون امام به مخالفین خود بد زبانی کرده، پس بد زبانی به مخالفین و منحرفان از صراط حق، نه تنها مشکلی ندارد، بلکه هم‌چون خود حضرت باید به آنان فحاشی و بد زبانی کرد، یعنی همان‌گونه که امام حسین(علیه‌السلام) به ابن زیاد ناسزا گفته و نسبت زنازادگی به او و پدرش داده، ما نیز در ناسزا‌گویی به امام حسین(علیه‌السلام) اقتدا می‌کنیم و اگر بنا باشد ایرادی گرفته شود، ابتدا باید از خود امام ایراد گرفت که چرا دشنام داده است.
روز هشتم شوال تلخ‌ترین روز شیعیان در قرن چهاردهم هجری بود، در چنین روزی علاوه بر تخریب قبور هزاران نفر از یاران پیامبر(ص) و ائمه(ع)، مرقد منور چهار امام معصوم به صورت وحشیانه به دست وهابیون گستاخ ویران شد.