پند دادن بهلول به عبدالله مبارک

روزی عبدالله مبارک به قصد دیدن بهلول عاقل به صحرا رفته بهلول را دید جلو رفته سلام کرد . بهلول جواب سلام داد .
عبدالله مبارک عرض کرد :
یا شیخ ، استدعا و التماس من آن است که مرا پندی دهیکه در دنیا چگونه باید زندگی کرد تا از معصیت دور بود ، چون من مردی گناهکارم و از عهده نفس خود بر نمی آیم ، راهی بنما تا از نفس مبارک تو رستگاری یابم .
بهلول فرمود :
یا عبدالله ،من خود سرگردانم و به خود درمانده ام ،از من چه توقع داری ، اگر من عقل داشتم مردم مرا دیوانه نمی گفتند ، سخن دیوانگان را چه اثری باشد که قبول کنند ، برو دیگری را طلب کن که عاقل باشد .
عبدالله گفت :
یا شیخ ، (دیوانه به کار خویشتن هشیاراست ، سخن راست را از دیوانه باید شنید .)
بهلول سر برداشت و گفت : ای عبدالله ، اول با من چهار شرط کن که ( سخن دیوانه را بشنوی ، آنگاه تو را پندی و چیزی بگویم که سبب رستگاری تو باشد و دیگر بر تو گناهی ننویسند .
عرض کرد :

لطایف و پندهای قرآنی

عالی نیوز به نقل از رهروان ولایت، گاهی اوقات اتفاقاتی که برای دیگران افتاده و آن را با آیه ای از آیات  قرآن کریم مطابقیت  نموده اند برای ما بسی درس آموز است ازجمله:

1. غرق حتمی: یکی از بزرگان به صاحب بن عبّاد رقعه‌ای در شفاعت و حمایت ظالمی که مستوجب قتل شده بود نوشت. نوع قتل بدین صورت بود که او را در حوض آب، مکرر فرو برند تا وقتی که بمیرد. صاحب بن عباد در جواب رقعه آن بزرگ، این آیه را نوشت: «... وَ لا تُخاطِبْنی فی الَّذینَ ظَلَمُوا اِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ»؛ (۱) «و درباره آنها که ستم کردند با من صحبت مکن، که (همه) آنها غرق شدنی هستند!»