ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩﻫﺎﯼ GPS ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﻩ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ، ﮔﯿﺮﻧﺪﻩ GPS ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﯿﺮﻧﺪﻩ GPS ﺍﺯ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﯾﮏ ﮔﯿﺮﻧﺪﻩ GPS ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ، GPS ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ ﻣﮑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ . ( ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺩﻭ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ . ) ﻭ ﺑﺎ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ( ﻭ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ) ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﯾﮏ GPS ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺳﻪ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﮑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺕ ، GPS ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮﻋﺖ ﻭ ﺟﻬﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﮑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺗﺎ ۱۰ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﻪ ۴ ﺗﺎ ۵ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ. ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﻣﻌﺎﺩﻻﺕ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﻗﺖ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺰ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ. ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﯽ ﮐﻪ GPS ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﺑﺎ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻃﻠﺲ ﻫﺎ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﻨﺪ.ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ GPS ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﻣﺒﻨﺎﯾﯽ ﺑﻨﺎﻡ ﺑﯿﻀﻮﯼ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﯾﺎ ﺳﻄﺢ ﮊﺋﻮﺋﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺍﻭﺭﺗﻮﻣﺘﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻣﻘﯿﺎﺱ ﺩﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺪﻭﺩ ۱۰۰ ﻣﺘﺮ ﺍﺳﺖ.